Joe Mullen is in zijn nopjes. Zijn releaseconcert op 20 december is helemaal uitverkocht en er is een nieuwe datum toegevoegd, 21 december. Bovendien zit hij midden in de opnames van zijn nieuwe album. Een jongensdroom. Bij de mengtafel in de studio van De Grote Post luistert Joe aandachtig naar een opgenomen take met elektrische gitaar. Zijn ogen fonkelen, “Sounds great!”
— Ronald Verhaegen —
Hey Joe, hoe loopt het met de opnames?
Joe: “Wel, intens. De afgelopen maanden hebben we aan de songs en de arrangementen gewerkt en, zoals je ziet, zijn we nu druk bezig in de studio. We komen op het punt dat we hard moeten werken om het album in te blikken en klaar te zijn voor de concerten eind december.”
Gisteren was gitarist Roeland Vandemoortele hier voor zijn takes. Je bent er duidelijk blij mee.
Joe: “Blij als een kind. Ik zag Roeland een tijdje geleden spelen tijdens de Paulusfeesten, op een speciaal concert voor Willy Willy. Hij viel me op. Zijn spel was fenomenaal. Ik moet zeggen: ik was helemaal jaloers, ik haatte hem (lacht). En dan stapt hij hier plots binnen gisteren. Ik wist niet dat producer Serge Feys hem had geboekt als gitarist voor mijn album. Ik schrok me rot, oh, this guy! De connectie was er meteen. Roeland had zijn partijen goed voorbereid en voelt mijn songs uitstekend aan.”
Zijn alle songs klaar? Want je werkte eraan tot het allerlaatste moment.
Joe: “Ja, uiteindelijk wel. Het schrijven van de songs is een werk van lange adem geweest. Eentje in het bijzonder was moeilijk om af te werken, de titelsong van het album: The Bush Field. Een belangrijk nummer. Het gaat over de plek waar ik ben opgegroeid in de buurt van Cork in Ierland, een bosje op een braakliggend terrein. Dat was de plek waar mijn vrienden en ik afspraken om in bomen te klimmen en kattekwaad uit te halen. Ik had de song geschreven – tekst en structuur – maar ik kon er geen melodie voor vinden. Weken en weken zat ik te zwoegen, maar er kwam niets. Ik gaf het dan maar op en begon naar Ierse muziek te luisteren, terwijl ik zat mee te pingelen op mijn gitaar. En plots was er een tune. Ik herinner het me goed, het was op een maandagochtend. Zodra ik de tune beethad, bleef ik ‘m maar spelen. Vervolgens liep ik naar de tafel waar mijn notitieboekje lag met de tekst van The Bush Field en ik checkte of het werkte. En ja, het werkte.”
Wat is het het fijnste aan de opnames?
Joe: “Dat is nu. Het opnemen zelf. Het is fijn om nummers te schrijven, maar er is veel druk in de voorbereiding want tegen de deadline moet alles klaar zijn. Maar nu zijn we aan het opnemen en kan ik het allemaal loslaten. Dat is heel aangenaam. En trouwens, weet je wie pas heeft toegezegd om mee te zingen op mijn album? Augustijn Vermandere. Geweldig! Het wordt geen duet, maar een featuring, een gastbijdrage. Hij zal in het West-Vlaams enkele strofes voor zijn rekening nemen in Fisherman Blues, een song van The Waterboys die ik cover.”
The Bush Field wordt voorgesteld tijdens twee releaseconcerten in De Grote Post: op vrijdag 20 december en zaterdag 21 december. Het album is dan ook verkrijgbaar.
DE GROTE BLOG 