In 1981 spelen Paul Simon en Art Garfunkel een legendarisch benefietconcert in Central Park, New York. Die avond staat in de geschiedenisboeken als een muzikaal feest van vriendschap en solidariteit. Vriendschap? Tussen Simon & Garfunkel boterde het niet. Ze waren eigenlijk al gesplit maar de show moest doorgaan …
Kristien De Proost en Bwanga Pilipili brengen een heropvoering van dat befaamde Central Park-concert in Simon, Garfunkel, My Sister & Me – mee tot stand gekomen tijdens een residentie in De Grote Post afgelopen seizoen. Een voorstelling over rivaliteit in al haar vormen, op vrijdag 20 november in De Grote Post.
In aanloop kiest Kristien drie clips uit het concert, met een woordje erbij.
Kijk op haar website voor meer uitleg en check onderaan zeker ook de trailer van de voorstelling! Very funny 🙂
1. Mrs Robinson
Kristien: “Het openingsnummer. We weten uit goede bron dat de sfeer binnen het duo bij het begin van het concert onder nul zat. Tijdens het hele nummer kijken de twee zo goed als nooit naar elkaar. Foto’s van de aankomst van Paul Simon en Art Garfunkel in Central Park in de vooravond tonen hoe Art aanvankelijk hetzelfde soort kostuum draagt als Paul. Heeft hij moedwillig nog snel gewisseld voor een casual jeans? Wilde hij zich onderscheiden?”
2. Late in the evening
Kristien: “Het eerste hoogtepunt, na een half uur concert. De 500 000 aanwezigen in Central Park springen één na één recht en gaan uit de bol. Speciale vermelding voor de kostuums van de muzikanten. Die felle truien! Die glittervesten! Dat weelderige haar! De jaren 80 op hun best! Let op het atypische ritmegevoel van Art, zijn handelsmerk. Of voelt hij zich niet helemaal op zijn gemak? Na het nummer wisselen Art en Paul eindelijk een paar woorden, al slaat de ambiance van het publiek niet helemaal over op de hoofdrolspelers van de avond.”
3. Still crazy after all these years
Kristien: “Een solo van Paul Simon. Speciale vermelding voor Art die erin slaagt van op het trapje achter Pauls rug toch de aandacht te trekken door heel opvallend mee te lippen. Paul speelt de heilige schooljongen, hoewel hij ook niet onschuldig is. Want waarom brengt hij een solonummer in een duo-concert? Het is ook niet het meest opzwepende nummer. Art laat dan ook duidelijk zien dat hij zich verveelt. Na het nummer roept Art ‘I’m so in the mood’ in zijn microfoon. Bedoelt hij dit ironisch? Paul Simon lacht in ieder geval groen.”
DE GROTE BLOG 