“De lockdown heeft me echt van mijn sokkel gerammeld en ruw uit mijn trotse, kinderlijke droom gehaald,” zegt Danny Ronaldo. De bekroonde artiest uit de bekende circusfamilie werkte dit voorjaar met zijn zoon Pepijn aan hun voorstelling Sono Io? maar na enkele weken lockdown leek het werk hen met de dag absurder. Ze voelden dat het nog lang zou duren eer ze deze voorstelling zouden kunnen delen met een publiek.
Interview – Ronald Verhaegen
“Tijdens de creatie van Sono Io? beseften we plots dat we geen zin hadden om te doen alsof. Als het publiek niet samen rond de voorstelling kan zitten, dan heeft het geen zin om te doen alsof ze er wel zijn. Dat gaf ons een nieuw idee: een voorstelling zonder applaus, een voorstelling met een werkelijk gemis. Het beeld van een circus zonder publiek waardoor alles zijn glans en betekenis verliest, zonder publiek heeft een clown heel weinig te betekenen.”
En zo werd Applaus geboren. “Een heel ander concept, voor kleine groepjes. Wanneer de mensen aankomen, blijkt het circus gesloten. Alle voorstellingen zijn geannuleerd. Ze mogen uitzonderlijk wel door de omheining van het circus glippen en tussen de circuswagens lopen en alle personages ontmoeten, in hun woonwagen of backstage. Mensen trekken van de ene naar de andere plek met hun eigen bubbel. Het publiek betreedt nu letterlijk onbekend terrein.”
“En wij als makers betreden nu figuurlijk ook onbekend terrein. Al onze voorstellingen hebben een specifieke stijl. De gezamenlijke beleving ervan, het elkaar kunnen zien en voelen, is daarbij essentieel. Dat gaat nu anders zijn. Mensen komen heel dicht in het leven van de artiesten, op plekjes waar ze normaal niet komen. Kinderen gaan de voorstelling op een heel andere manier beleven dan volwassenen, maar het is prikkelend voor kinderen om eens op plekken van het circus te komen waar ze normaal geen toegang toe hebben.”
Iets missen vindt Danny Ronaldo eigenlijk een een mooie beleving, ook al doet die vaak pijn. “Ik ben soms blij als ik weet wat ik mis, anders geraak ik verdwaald. Elke nieuwe voorstelling ontstaat vanuit een gemis. Iets dat je mist in je leven en waar je plots van voelt dat andere mensen dat ook missen. Dan ontstaat het verlangen om het gemis in te vullen en te gaan creëren.”
Applaus is een voorstelling zonder grote lachsalvo’s of kletterende ovaties. Alles blijft breekbaar stil. Zonder applaus. “Mmm, ik hou natuurlijk van dat geluid. Het is meer dan geluid, het zijn trillingen die samen gaan met de trillingen van emoties. Daarom zijn er ook zoveel soorten van applaus. Net zoals er zoveel soorten stiltes zijn. Als puber was applaus voor mij essentieel. Het was mijn maat om te meten hoe groot mijn succes was. Dat is nu wel anders geworden. Stiltes en oogcontact prikkelen me nu soms veel meer.”
“Maar voor het circus is het natuurlijk ergens de grote bevestiging van ontvankelijkheid. Een teken van herkenning en zekerheid van bestaan. Circuskunst is soms heel absurd. Hoe zinvol is het bijvoorbeeld om gans je leven te oefenen om met 9 ringen te kunnen jongleren? Het applaus bevestigt dan de realiteit en de zin er van. Het is dus meer dan enkel een uiting van waardering.”
Danny Ronaldo speelt ook de hoofdrol in de nieuwe film van Gust Van den Berghe, De Magneet Man. Hij speelt een circusfiguur met een bijzondere eigenschap. “Die man is magnetisch. Maar hij is op de verkeerde plaats geboren om dat talent te laten schitteren. Het gaat over schijnbaar toeval en het lot en hoe dat soms kan tegenzitten als je bijzonder bent maar de kracht niet hebt om het lot van je af te schudden. Het speelt zich honderd jaar geleden af, maar het zou zich nog steeds kunnen voordoen.”
Het is zijn eerste filmrol en eerste kennismaking met de filmwereld. “Ik vond het heel fijn dat een filmploeg groot is als een reizend circus en ook effectief rondreist als een circus, met elke dag een opbouw en een afbouw. Het was twee maanden filmen en dat voelde na een week al als thuis. Het is ook wel een bizarre wereld waar het werk eigenlijk nadien gemaakt wordt in de montagekamer. Als speler heb je daar dus veel minder voeling mee dan wanneer je avond na avond voor je publiek staat en zelf alles in handen hebt.”
“De film speelt in een rondreizende cinemabarak zoals die honderd jaar geleden op de kermissen te zien waren. De film gaat dus echt op reis, een beetje zoals een circus.”
Danny ziet een groot verschil tussen het circus van 1920 en dat van 2020. “Het circus van de negentiende en twintigste eeuw was vooral gebaseerd op het fenomeen van vernieuwing. Kom dat zien! De laatste nieuwigheid ! Nog nooit eerder gezien! Daar werd het publiek mee geprikkeld en aangetrokken. Het circus van vandaag ontroert met datgene wat je al kende en activeert in mensen een nieuwe vorm van kijken. Elke dag opnieuw met nieuwe ogen kijken naar alles wat je gisteren met andere ogen anders zag.”
Hoe kijkt Danny naar Oostende? “Ik hou van plaatsen met een groots verleden. Een stad straalt dat uit, net zoals een oud circus dat uitstraalt. De Grote Post heeft een heel bijzondere band gecreëerd met de circuskunst en ik hou heel intens van de zee!”
Applaus speelt op 11, 12 en 13 september op locatie in Oostende.
Tickets en info.
DE GROTE BLOG 