Michiel De Baets is een geëngageerde productiemedewerker bij kleinVerhaal in O.666 op Oosteroever. Over wat zij precies doen, heeft hij het in zijn coronadagboek. Maar ook over wat hem in het leven daaromtrent bezighoudt. Duik mee in één dag uit het leven van Michiel.
7u00 – De wekker gaat. Ik spring uit bed. Verrassend, want als avondmens komt zo’n vroege dartelheid bij mij maar zelden voor. Na maanden van bureauwerk en videovriendschappen onderneem ik opnieuw de dagelijkse trip naar Oostende. Dit doe ik nu al bijna twee weken en het verbaast me dat dit nog steeds dezelfde bevrijdende energie geeft.
Terwijl de geur van koffie het huis vult, zet ik de radio aan om het nieuws nog mee te pikken. Een nieuwe waslijst aan coronamaatregelen is blijkbaar gelanceerd. Ik zet vlug de radio uit en drink mijn koffie in stilte verder.
8u10 – Na een kwartiertje fietsen kom ik aan in het doodse Gent-Sint-Pieters. Het boezemt me angst in hoe snel ik me heb aangepast aan deze absurde situatie: het ontwijken van de weinige tegenliggers, de halflege treinen, het creëren van een eigen bubbel. Ik vraag me af of het leven in een bubbel ook op lange termijn het nieuwe normaal zal worden? Of de maatschappij nog meer zal schuiven richting het individualistische, met nog meer schrik voor ‘de ander’?
Mijn dagelijks anderhalf uur op de trein blijft steevast een verplicht moment van onthaasting. Iets wat ik in de voorbije weken nog meer ben gaan waarderen. In drukke werktijden kom ik thuis zelden tot het lezen van een boek, de treinritten verplichten me om deze tijd te nemen. Mijn nieuwste leesproject is ‘Het genootschap van onvrijwillige dromers’ van José Eduardo Agualsa. Het hoofdpersonage is een Angolese journalist die droomt van mensen die hij niet kent. De essentie van het boek gaat over de terugkeer van de droom als wapen van verzet in onze tijd. Deze treinrit raak ik niet ver vooruit, de thematiek van het boek laat mijn gedachten afglijden naar de actualiteit. Het is onwaarschijnlijk dat twintig jaar na de ondertekening van de anti-racismewet mensen nog steeds moeten dromen, nog steeds op straat moeten trekken om verzet aan te tekenen tegen het dagelijkse racisme waar onze maatschappij nog steeds van doordrongen is.
8u52 – Aankomst in Oostende. Vesche zèèlucht!
9u15 – Binnen drie kwartier heb ik een vergadering in O.666. Voldoende tijd om met ‘t bootje de oversteek te maken. Wat zou Roger Raveel denken van de nieuwe objecten die verrijzen op de kaai waar zijn bootje mij naar toe brengt?
10u00 – Werfvergadering in O.666.
Binnen is het alle hens aan dek. Vrijdag 3 juli willen we onze deuren opnieuw openen, maar er is nog veel werk aan de winkel. De coronacrisis heeft de verbouwingen een flinke vertraging bezorgd. Samen met de architect doe ik de tour doorheen het gebouw. Vijf ateliers zullen hier verschijnen: een atelier HARD (hout-, metaal- en kunststofverwerking), atelier SOFT (textiel-, keramiek-, 3DPrint, …), atelier FOOD (een leskeuken), atelier MUZIEK (opnamestudio) en atelier TUIN (een ‘samentuin’ voor de wijk).
Voor zij die O.666 nog niet kennen, dit is een kersverse maakplek die enerzijds kunstenaars, creatief talent en makers een platform wil aanbieden. Anderzijds is het een open huis zijn voor jongeren die niet onmiddellijk aansluiting vinden met de samenleving en de arbeidsmarkt. Met deze jongeren wordt telkens een traject afgelegd in de zoektocht naar hun interesses en dromen. Tien stakeholders van diverse pluimage werken samen om deze ambities te realiseren.
Na twee jaren verbouwen is de honger groot om de werking eindelijk een versnelling hoger te zien schakelen. Co-creatie en circulaire economie zullen centraal staan en vanaf de eerste stap wouden we de jongeren bij deze werkwijze betrekken. Zo maakten de jongeren het gebouw klaar in samenwerking met enkele aannemers. Hiermee staan ze mee aan de wieg van O.666 en werken ze tegelijk aan hun technische- en arbeidsgerichte skills onder professionele supervisie.
12u – Even pauze : een snelle hap bij ’t Baguetje, de vriendelijkste broodjes van den Opex.
13u – De namiddag staat in het teken van de tuin. Jean Muller, een straffe vlechter van wilgentakken, is net gearriveerd. Jean is een expert in tuinaanleg en maakt tegelijk kunstwerken met wilgentakken. Voor ons ziet hij het zitten om een omheining te maken van deze gevlochten takken. Door de harde zeewind heeft onze kersverse ‘samentuin’ het moeilijk om te groeien, deze omheining zal hopelijk voor een microklimaat zorgen die de plantjes tegen de wind zal beschermen.
De bedoeling was dat Jean vlechtworkshops aan een groep jongeren zou geven, helaas kan dit vanwege de coronamaatregelen niet doorgaan. Wel kunnen we nog één-op-één werken, elke dag komt één van de jongeren van Arktos de stiel van het vak leren.
16u – Terug richting ‘den overkant’. Er staat nog een meeting gepland bij kleinVerhaal in functie van de heropstart van de werking. Al zijn de deuren eigenlijk nooit helemaal gesloten. Met de andere culturele huizen werd het ‘woonzorgcentra-festival’ opgezet. Tegelijk werden onder begeleiding van Jonathan Lyssens in het Westerkwartier onervaren deelnemers één-op-één ondergedompeld in een intensieve documentaire-filmopleiding op maat: van script en regie tot camerawerk en beeld- en geluidsmontage. Daarnaast wordt er ook hard gewerkt aan de opstart van ‘Drift’, de nieuwe studiowerking van kleinVerhaal met focus op ‘outsider-muziek’ en als informele leeromgeving voor kwetsbare jongeren.
17u40 – Bon, mijn dag in Oostende zit er op. Ik haast me naar de trein en val na vijf minuten in slaap. Ik wou dat ik over mijn ontmoeting kon vertellen, maar helaas heb ik mijn dromen niet onthouden …
DE GROTE BLOG 