Ook Kim Van den Brempt hebben we moeten missen in De Grote Post door corona. Zijn concert van 26 april kon niet doorgaan maar wordt, zo goed als zeker, verplaatst naar eind volgend jaar. Hoe beleeft een pianist uit Schaarbeek deze vreemde tijden? Een dag uit het leven van Kim Van den Brempt.
Lees zeker tot het eind, daar speelt Kim een versie van Dream van John Cage.
Hoewel ik voor de coronamaatregelen de gewoonte had om rond 6u30 aan dag te beginnen, sta ik tegenwoordig iedere dag pas op om 8 uur. Misschien heeft het ermee te maken dat ik met mezelf heb afgesproken om me te houden aan een aantal regels: mediteren, musiceren en … maffen. Gezondheid boven alles en dat betekent zeker ook het mentale niet uit het oog verliezen. Frustraties en ergernissen zijn net iets te voor de hand liggend, die wil ik niet laten winnen. Andere prioriteiten zijn, uiteraard, de kinderen, 3 in ons geval, en sporten.
We ontbijten dan alle vijf samen en beginnen om 9:00 uur aan een gezamenlijke werkdag. We hebben het geluk dat we in ons Schaarbeeks herenhuis de plaats hebben om ongestoord elk ons plekje in te palmen. Mijn ‘werkdag’ begint met een meditatie van een half uur online geleid door Tom Hannes. Ik ervaar het als een mooi toeval en tegelijk als een cadeau aan mezelf om zijn sessies ongehinderd vanaf dag 1 te kunnen volgen.
Om 10u sta ik gewapend met stofdoek, stofzuiger en dweil op de eerste verdieping om onze slaapkamer en mijn werkkamer grondig aan te pakken. Het was alweer twee weken geleden en aan de kleur van de smurrie in de emmer te zien kwam deze actie geen moment te vroeg. Dat is dan weer de andere kant van het grote herenhuis. Zelden heb ik meer onze poetsvrouw gemist die als een fee op maandag ons ganse huis deed blinken. Diep respect. Diepe zucht. Tegelijk probeer ik van de nood een deugd te maken en combineer ik de kuisbeurt met een nog in te halen radio-interview van diezelfde zenmeester op Klara. John Cage komt weer om de hoek loeren en dat maakt de dag, hoewel hij nauwelijks begonnen is, eigenlijk al helemaal goed.
Voor het middageten check ik nog even bij zoon Zao (13) of het allemaal lukt en overloop ik met hem de planning van de week. Toetsen op woensdag, donderdag en vrijdag, dus zijne zen zelve zegt dat het een rustige week is en dat alles onder controle is. Zolang je dat zelf maar gelooft, is er geen vuiltje aan de lucht, toch.
Ik schuif mijn benen onder tafel voor het typische soepje en slaatje van ‘s middags: lekker, gezond en niet te zwaar. Ook dat is traditie geworden. Na het eten heeft het drietal recht op hun ‘kwartiertje’ gamen. Het uitgelezen moment om in alle rust wat bij te babbelen, onder ons twee, de afwas te doen, alleen (diegene die kookt wast niet af, nog zo een ongeschreven regel) of dan toch maar eventjes het middagjournaal te bekijken. Bon, die 15 minuten zijn er ondertussen al 45 geworden maar niemand die daar een probleem van maakt.
Vanaf 14u vertrek ik voor het eerst sinds de lockdown met de wagen om te gaan ‘werken’. Ik mag mijn niet essentieel beroep uitoefenen, nog niet voor een publiek weliswaar, maar wel al voor een micro. Ik rij samen met zoonlief naar een studio in Oostakker om de namiddag door te brengen in het gezelschap van een Fazioli en van zijn nieuwste composities.
Vanaf het begin van deze periode zijn we begonnen met het publiceren van een wekelijkse lockdownvideo met pianomuziek van Zao. Een zalige manier om teruggeplooid op onszelf toch bezig te zijn met muziek en met het delen ervan via zijn pas gestarte YouTube-kanaal. En ik besef, om hier nu te mogen zijn, in de studio, samen met mijn bloedeigen zoon, al muziekmakend … dat het weer zo een momentje is om in te kaderen.
Asperges met zalm en pasta staan bij aankomst thuis al op ons te wachten en alweer schuif ik mijn benen onder de tafel. Iets met gat en boter … Ik geef toe, op vele gebieden kon het erger. De meisjes ( Liu 11, Mona 8) vertellen honderduit over hun skeeler-uitstapje hier in de buurt, hun ijsje bij Cocoza aan het Josaphatpark, hun teams-sessie met de juf met de moetjes en de magjes en ze vragen zich luidop af wat ze straks als dessert zullen nemen. Wat een ontgoocheling bij het vaderlijke dictaat: vanavond fruit!
De avond in duikend kijken de kinderen hun uurtje tv tot 20u30, werkt mijn vrouw nog aan haar voorbereidingen van haar therapiesessies en zet ik na de afwas de thee al klaar voor ons momentje van rust vanaf 21u. Nog steeds gaan die kinderen niet uit zichzelf noch met een vingerknip naar bed, dus, hoe gezellig ook, hebben we vanavond beslist dat het ook anders en beter kan. Of mama, of papa (niet meer allebei) en op een tijdspanne van een half uur, maximum en mét chronometer. Voortschrijdend inzicht noemen ze dat. Vanavond is het aan mij en we beginnen aan een zelfverzonnen groepsverhaaltje, we verliezen het uur uit het oog en een uur later kom ik met een slaperige kop terug naar beneden. De thee is koud. Bon, waar waren we, Tjsernobyl, Vandaag, filmpje kijken of boekje lezen? Nee, we luisteren naar de muziekjes van deze namiddag en we keuvelen verder na een scheiding van een hele namiddag, hoe lang geleden was dat …
DE GROTE BLOG 