Coronadagboek van Sanne: “Pretpark comme chez nous wordt geopend”

Sanne Vandamme is één van de zakelijke leiders bij De Grote Post. Ze werkt dezer dagen van thuis uit. Of tenminste dat probeert ze. Een dag uit het leven van een De Grote Post-moeder in coronatijden.

7:00 uur: De wekker gaat en ik snel me naar het tweede verdiep, onze “bureau” genaamd, om vooraleer manlief de neuroloog het huis verlaat nog even te werken. Waar in normale tijden op dit moment onze zoon gewekt wordt om vervolgens aan een morning rush van wassen, aankleden, eten, naar crèche/werk te beginnen, laten we die kleine nu op het gemak wakker worden en doen we het wat kalmer aan. 

8:00 uur: De zoon wil nu wel echt uit zijn bed en manlief ontfermt zich over hem tot de plicht roept. 

8:45 uur: Onze held des huize vertrekt naar het ziekenhuis en ik schakel het knopje om van De Grote Post naar Bumba, auto’s, blokken en pampers.

9:00 uur: We trekken met z’n tweetjes naar buiten om hier in de buurt op een zoektocht te gaan naar ‘tiegtuigen’, ‘vawagens’, kranen en stenen. Het speelgoedautootje wordt volgeladen met de meest waardeloze en tegelijk waardevolle voorwerpen die de kleine avonturier op zijn pad ontdekt.

11:30 uur: Met een kleine souschef naast mij aan het fornuis maak ik eten voor mijn kleine Bourgondiër en mezelf.

12:45 uur: Ook superhelden worden ooit eens moe, de kleine gaat naar bed. Ik zet me achter de computer en begin aan een rondje video-vergaderen met de collega’s. Dat voelt vreemd en tegelijk vertrouwd. De gezichten die ik anders dagelijks ziet, zie ik dan nu wel via een scherm, maar… ik zie ze en dat doet deugd. Zo dankbaar dat dit tegenwoordig kan en we op deze manier zo goed en zo kwaad mogelijk verder kunnen blijven samenwerken zonder elkaar in ‘gevaar’ te brengen. 

15:00 uur: Een schel peuterstemmetje roept me uit mijn overpeinzingen / berekeningen / vergaderingen terug, back to mommy business.

15:15 uur: Pretpark comme chez nous wordt geopend. De tuindeurtjes worden afgesloten, het fruit staat klaar voor de komende kleine honger, alle speeltuigen worden uitgestald en de mini kan zich naar hartenlust uitleven. En zijn mama, die doet al even vrolijk mee, maar is stiekem soms ook “even te moe” om voor de honderdste keer een bal in de lucht te gooien. 

18:45 uur: De dag loopt op zijn einde en zo ook de eindeloze energie van zoonlief. Met een beetje geluk geraakt ook de papa stilaan thuis, al weten we dat natuurlijk nooit zeker. Tijd voor het avondriedeltje: boterham met vleesje/kaasje, bad in, pyjama aan, flesje melk, tandjes poetsen, boekje lezen, knuffel, kus, neuzeneuze, ‘iejegraaa’ en slapen maar! 

20:00 uur: Ik neem na een drukke dag nu toch even de tijd om al dan niet met de wederhelft op het gemak zelf wat te eten en te keuvelen.

20:30 uur: Ik trek me plichtsbewust nog even terug in de home office en werk nog een uurtje of twee naarstig verder.

22:30 uur: Hoog tijd om zelf mijn bedje op te zoeken, nog even een boekje te lezen en te mijmeren over dat het toch wel een vreemde tijd is, maar het tegelijk ook wel een luxe is om deze ongewone dagen met mijn prachtige zoon te mogen delen. Me afvragend hoe lang dit nog zal duren en hoe de wereld er na dit zal uit zien. Ook even in gedachten heel hard bij mijn lieve (groot)ouders te zijn, bij alle mensen die me lief zijn en die ik nu spijtig genoeg niet kan zien. Bij mijn collega’s, bij die fantastische bende vrijwilligers die er zonder enige twijfel of geaarzel terug zullen staan op de dag dat we de deuren van ons fantastisch gebouw weer open smijten. Wat mogen wij onze handjes kussen met die schatten!

1 schaapje … 2 schaapjes … 3 schaapjes … 4 schaapjes …