Op zondag 22 maart draait alles rond de accordeon van Gwen Cresens. Met zijn kwartet heeft hij een prachtig nieuw album gemaakt met invloeden uit de hele wereld, Eclectica. Ze stellen het album live voor en sluiten aan bij de traditie van improvisators die hun muziek laten groeien uit vrijheid en talent.
In aanloop naar het concert vroegen we Gwen naar de drie trekzakplaten die zijn leven veranderden. “Mogen het er ook ook vier zijn?”
1. Astor Piazzolla – The Central Park Concert
“Mijn kennismaking met Astor Piazzolla. Meesterlijk gespeeld, een nieuwe wereld. De zogenaamd tango nuevo, het smaakvol combineren van tango, jazz en hedendaags klassiek. Astor Piazzolla was hiervan de uitvinder.”
2. Richard Galliano – New Jazz Musette
“Als leerling van Piazzolla kreeg Richard Galliano de opdracht om zijn eigen muzikale identiteit dicht bij huis te zoeken. De combinatie van de Parijse valse musette met jazz zorgde begin jaren ’90 voor een aardschok in accordeonland. Met een fijne rol ook voor Philip Cathérine.”
3. Dino Saluzzi – Cité De La Musique
“Bandoneon, maar geen tango. Een soort bevreemdende samensmelting van folk, jazz en klassieke muziek. Heel verhalend, met veel zuurstof. Ideaal om bij in het slaap te vallen, wat ik bedoel als een groot compliment.”
4. Anouar Brahem – Le Pas Du Chat Noir
“Magische blend van piano, Arabische oude muziek en accordeon (Jean-Louis Matinier). Ik heb Anouar Brahem 2 keer live gezien, en dit album 1001 keer beluisterd.”
“Wanneer je deze vier platen op een rijtje zet is het echt niet verwonderlijk dat mijn eigen nieuwe plaat Eclectica heet. En nu ga ik een risotto met asperges maken. Tot in Oostende!”
DE GROTE BLOG 
Chromatische accordeons zijn geen trekzakken !!!
LikeLike