Onder de naam Klub 431 biz verzamelen zich ondernemingen met een hart voor cultuur en De Grote Post in het bijzonder. Die ondernemingen – ondertussen al 80! – behoren een jaar lang tot onze intieme kring en genieten in ruil voor hun steun van extra publiciteit en toegang tot speciale activiteiten achter de schermen. Om onze nieuwe vrienden beter te leren kennen, brengen we ze een bezoekje.
Fotograaf Pieter Clicteur heeft een bijzondere band met De Grote Post. De onderwaterfoto’s van artiesten in de telefooncellen van het Cultuurcafé zijn door hem genomen. Correctie: door hem gemaakt, want zegt Pieter: We don’t take pictures, we make pictures. Ons aangename gesprek – waar anders dan in het Cultuurcafé – zal dit verduidelijken.
____ Interview: Mel Vandeputte ___
____ Foto’s: Sipan Hota – VIRAAL, multimedialab De Grote Post ___
Wat is een typische Pieter Clicteur-foto?
Mijn werk splitst zich in twee aspecten: bedrijfsfotografie en kunstfotografie. Bij foto’s in opdracht luister ik goed naar wat de klant wil. Daar ga ik zoveel mogelijk in mee, maar uiteraard met grenzen. In overleg zoeken we naar de ideale stijl.
Bij kunstfotografie werk ik conceptueel en volg ik mijn eigen stijl. Vaak vormt dat een verhaal. Dat kunnen sobere zwartwit foto’s worden, soms duistere, harde foto’s of in kleur. Bij deze foto’s sluit ik geen compromissen.
Ik ben momenteel bezig met een reeks gebaseerd op frustraties. Dingen die ik mis zie lopen, waar ik me vragen bij stel, soms die ik zelf ervaren heb maar geen invloed op heb of die me kwaad maken. Waarbij ik dan denk: dat kan toch anders! Maar wie ben ik om dat aan te kaarten of te veranderen? Dat probeer ik in een foto vast te leggen. Een van die foto’s is in een verlaten gebouw genomen. Een televisie en een man zijn verbonden met een baxter. Met afval om hem heen zit hij ongeïnteresseerd en rokend naar de TV te kijken. De TV zuigt dus zijn energie op. Ik heb me daarbij laten inspireren door mensen die ik ken. Mensen die heel getalenteerd zijn, die veel goede ideeën hebben, maar daar niks mee doen doordat ze hele dagen voor de televisie zitten. Ik kan dat niet veranderen, maar wel in een foto omzetten. Op een andere foto zie je een persoon die met een doek in zijn mond vastgebonden op een stoel zit. Het is gebaseerd op een klein conflict dat ik met iemand had. Ik wilde het rechtzetten, maar hij wilde niet praten. Hij had die deur gesloten. De frustratie dat je nog wil communiceren maar het niet kan heb ik in een foto vervat.
Wat is je mening over Photoshoppen?
Nabewerking op de computer hoort bij het nemen van foto’s. Ik geef les in fotografie en sommige leerlingen zeggen me dan: ‘Fotoshoppen is slecht, dat mag toch eigenlijk niet.’ Maar vroeger gebeurde precies hetzelfde in de donkere kamer. Foto’s werden tegenhouden, doorgedrukt, bijgesneden, kleurveranderingen werden aangebracht. Waarom dan nu niet digitaal? Ik neem mijn foto’s trouwens in digitaal negatief dus er moet een bewerking op gebeuren, anders kan niemand ze lezen.
Bijvoorbeeld die onderwaterbeelden hier in het Cultuurcafé. Dat was een halve dag werk om ze te bewerken. Ze zijn gemaakt in het zwembad van Oostende, maar zie jij de tegels? Die zijn allemaal weggewerkt. Je kan veel meer met fotoshop. Ik heb op een foto mijn dochter aan een vliegtuig laten hangen. Dat zou ik met mijn negenjarige dochter in het echt niet kunnen (lacht). En mijn zoon staat op een foto tussen dinosaurussen. Je kunt dingen doen die anders niet mogelijk zouden zijn. Zelf kan ik evenveel genieten van een simpel portret met weinig bewerking en manipulaties, zoals van Anton Corbijn, als van foto’s waarvan je ziet dat er dagen werk aan is geweest. Tegenwoordig is de enige limiet van een fotograaf zijn eigen verbeelding.
Waardoor laat je je leiden en inspireren bij het nemen van je foto’s?
Door waar ik tegenaan loop. En door mijn emoties. Soms laat ik me leiden door muziek of ik zet muziek op om me in de sfeer te brengen. Foto’s van een rockconcert bewerk je niet met klassieke muziek op de achtergrond of omgekeerd. Alle cultuurvormen inspireren me in mijn fotografie, want zelfs in de lelijke dingen zit er een vorm van schoonheid.
Bij een studioreportage start ik met een reeks safety shots, waar ik alle richtingen mee uit kan. Als er dan tijd over is, wat meestal het geval is, dan kijk ik naar de bijzonderheden van die persoon. Om een voorbeeld te noemen. Ik werk ook voor Filmfestival in Oostende. Bij Maaike Neuville nam ik eerst foto’s zoals de opdracht het voorschreef en daarna heb ik nog foto’s genomen op de manier zoals ik het wil. Daarbij heb ik me laten inspireren door haar helderblauwe ogen. Als bij een bedrijf de opdracht open blijft, ga ik kijken naar zijn identiteit. Een bedrijf van groene stroom plaats ik in de natuur, met veel zon en groene accenten.
Hoe belangrijk is cultuur voor jou?
Superbelangrijk. Ik zit natuurlijk bij die 6% die moet inleveren, maar we gaan het niet over politiek hebben. Behalve dit. Ik herinner me een quote van Winston Churchill. Toen het parlement hem voorstelde om te besparen op cultuur zodat er meer geld voor de oorlog over zou blijven, zei hij: ‘Then what are we fighting for?’ Hij heeft gelijk. Waarom leven we dan nog? Enkel om hele dagen te werken? We hebben cultuur nodig! Het was er al in de oertijd. Kijk maar naar de rotstekeningen. Ik heb trouwens nog nooit spijt gehad van een culturele activiteit, zelfs de minder goede. Ik heb er altijd wat aan. Het verrijkt me op meerdere vlakken.
Waarom is De Grote Post een interessante partner voor jou?
Het is gestart door een keer binnen te wandelen en de architectuur te zien. Ik werk veel voor het magazine ‘The Art of Living’ en houd van architectuur. Hoe ze hier nieuw en oud gecombineerd hebben, ongelooflijk mooi. En dan is er natuurlijk ook nog het gevarieerde programma; ik houd enorm van de voorstellingen.
Er zijn een paar initiatieven die ik wil steunen, zoals de school van mijn zoontje en vzw Contano, en daarnaast wilde ik iets puur cultureels. Door lid te zijn van Klub 431 biz maak ik duidelijk dat ik cultuur een warm hart toedraag. En het Cultuurcafé is natuurlijk de ideale plek om met klanten te komen. Een deel van mijn portfolio zit in die telefooncellen.
Naar welke voorstellingen kijk je uit?
Teveel om op te noemen. Als ik de brochure van De Grote Post in handen krijg, duid ik heel veel aan, en dan realiseer ik me: oei, we hebben twee kindjes waar we een babysit voor moeten vinden. Wat hebben we momenteel in de agenda staan? ‘We moeten nog eens afspreken’ van Bart Cannaerts en ‘Uit respect voor de buren’ van Dries Heyneman. En dan nog een paar voorstellingen die ik echt wil zien. De Oostendse avonden vind ik ook vree tof. Dat ze dat doen voor Oostendse bands! Hen laten spelen op een fantastisch podium met professionele technische ondersteuning. Daar kon ik vroeger, toen ik in een band zat, alleen maar van dromen.
Snelle dilemmaronde
Film <> Theater
Gelijk, met een lichte voorkeur voor film. Theater is geweldig mooi. Maar doordat ik fotograaf ben van het Filmfestival in Oostende kom ik meer in aanraking met de filmwereld. En het is makkelijker als je kindjes hebt, want een film kun je thuis bekijken.
Lisi Estaras <> Femke Gyselinck
Ik heb ze allebei, tot mijn grote spijt, moeten googelen. Mijn vrouw is meer in dans geïnteresseerd, al vind ik het ook erg mooi. EDC (Elevation Dance Academy, nvdr) ken ik goed omdat ik ze fotografeer. Ik ben daar dan telkens van onder de indruk, maar ik ga enkel naar een dansvoorstelling als mijn vrouw ze wil zien.
Kleur <> zwartwit
Honderd procent afhankelijk van mijn gemoedstoestand. Maar als ik een keuze moet maken, op dit moment: kleur. Misschien omdat het mooi weer is buiten (lacht). Morgen kan het zwartwit zijn.
Stephan Vanfleteren <> Marc Lagrange
Hoelang hebben we? Hier kan ik echt geen keuze in maken. Waarom? Allebei zeer goede fotografen. De top in België en zelfs daarbuiten. De werken van beiden zijn fenomenaal, maar compleet anders. Lagrange steekt zijn modellen vaak in een concept. Die naaktfoto’s zijn met zo veel respect voor het vrouwelijk lichaam genomen, heel mooi. Terwijl Vanfleteren gezichten van heel dichtbij trekt, ook bijzonder mooi. Als ik hun foto’s bekijk word ik week vanbinnen.
Novastar <> Kommil Foo
Kommil Foo. Hele fijne humor en cabaret. Ik heb er al een aantal shows van gezien en ze geven me altijd een warm gevoel. Ik heb nog niks slechts van hen gezien. Bij een concert van Novastar ben ik weggelopen. Op CD is het goede muziek, maar live niet.
______________________________________________________________________________
Voor meer info over Pieter Clicteur, breng een bezoekje aan zijn website.
Deel uitmaken van Klub 431 biz? Info over het lidmaatschap lees je op degrotepost.be/klub431
Reeds lid en ook zin in een bezoekje en een plekje op onze blog? Stuur dan een e-mail naar klub431@degrotepost.be
DE GROTE BLOG 