Danser en choreograaf Jan Martens is deze week aan het werk in ons atelier met dansers van het Dance On Ensemble. Jan staat bekend voor zijn menselijke aanpak, een vaak terugkerend thema is intimiteit en de zoektocht naar het behouden van lichamelijkheid in tijden van automatisering. De voorstelling waar hij tijdens zijn residentie aan werkt heet any attempt will end in crushed bodies and shattered bones.
De première is op 23-25 april in deSingel in Antwerpen. Op donderdag 7 mei staan ze in de Vooruit in Gent, een voorstelling bij de buren.
any attempt will end in crushed bodies and shattered bones
Op scène staat een heterogene groep van zeventien dansers – en unieke persoonlijkheden – die meerdere generaties overbrugt: de jongste is 15 de oudste 68. Individuen vinden en versterken elkaar en vormen een onomkeerbare kracht. Kleine interne verschuivingen krijgen daardoor de kracht van een aardbeving. De voorstelling kijkt vooral ook naar de momenten waarop iemand – of de groep als geheel – tegen de stroom ingaat, stilstaat, of de marge opzoekt. Het zich onttrekken aan de maelstrom als een daad van rebellie. Bepaalde vormen van vooruitgang – en de snelheid ervan – worden in vraag gesteld.
any attempt will end in crushed bodies and shattered bones wordt een ode aan burgerlijke ongehoorzaamheid, aan het revolteren en het uit de pas lopen, aan het bezweren van vooruitgang. Wat gebeurt er als je beslist niet meer mee te doen?
Jan Martens (°1984, België) studeerde aan de Fontys Dansacademie in Tilburg en studeerde in 2006 af aan de opleiding Dans van het Artesis Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. Sinds 2010 maakt hij zijn eigen choreografisch werk dat door de jaren heen met steeds groter wordende regelmaat voor nationaal en internationaal publiek gespeeld wordt. Het werk van Martens wordt gevoed door de overtuiging dat elk lichaam kan communiceren, dat elk lichaam iets te vertellen heeft.
GRIP is een choreografisch platform opgericht door choreograaf Jan Martens en zakelijk leider Klaartje Oerlemans. GRIP produceert en ondersteunt het werk van Martens zelf en van drie andere choreografen: Bára Sigfúsdóttir, Steven Michel en Michele Rizzo. GRIP is gevestigd in Antwerpen en Rotterdam en wordt ondersteund door de Vlaamse overheid (2017-21).
Q & A met Jan Martens
Kan kunst de wereld redden?
Onrechtstreeks wel denk ik, omdat kunst een aanvang kan betekenen om verandering in gang te zetten, om mensen te verbinden, en om ze anders naar de dingen te laten kijken. Hannah Arendt schreef in Men in Dark Times dat we zelfs in de donkerste tijden hoop moeten blijven koesteren. Kunst maken of beleven kan nieuwe ervaringen bijbrengen en is voor mij de hoopvolle activiteit bij uitstek.
Met welke artiest/kunstenaar (al dan niet nog in leven, dichtbij of aan de andere kant van de wereld …) zou je graag eens samenwerken en waarom?
Ik zou in de toekomst graag meer met andere media willen werken dan dans, en denk daarbij vooral aan muziek en literatuur. Voor literatuur zou ik een samenwerking met de Schotse auteur Ali Smith bijzonder vinden. Ik vind het bijzonder inspirerend hoe zij uiteenlopende thema’s met elkaar verbindt in een roman en dat daaruit dan heel wezenlijke andere dingen ontstaan. Die kunde maakt me soms jaloers.
Welk personage uit een kunstwerk (roman, film, theaterstuk, songtekst, schilderij …) zou je graag willen zijn en waarom?
Heel erg veel personages, ik zou heel graag in veel verschillende huiden willen kruipen, vaak personages die het echt niet beter hebben dan mij. Het naamloze en vrijwel enige personage uit De wand van Marlen Haushofer bijvoorbeeld, om te weten hoe het voelt alleen te zijn en alleen met overleven bezig te zijn.
Wat houdt je ’s nachts wakker?
Mijn gedachten die niet te stillen zijn, zeker in een creatieve periode als nu blijft mijn hoofd malen, blijf ik beelden zien, en krijg ik de muziek die ik in mijn werk gebruik niet stopgezet. Dat levert veel goeds en inspiratie op, maar dus helaas ook weinig slaap.
DE GROTE BLOG 