Actrice Kristien De Proost maakt deel uit van het Brusselse theatergezelschap Tristero en werd in 2019 genomineerd voor een Theo d’Or – een belangrijke Nederlandse theaterprijs – voor haar tragikomische rol in het stuk All Inclusive van Julian Hetzel, dat op 15 februari in De Grote Post te zien is.
Kristien schreef een nieuwjaarsbrief.
Liefste Oostende,
Wanneer hebben wij elkaar voor het eerst ontmoet? Toen mijn nog piepkleine tenen schrokken van een mossel in uw zand? Op uw langste pier, waar ik tegen de wind in stond te schreeuwen omdat het uit was met mijn lief? Of toen ik voor de allereerste keer voor een ‘echt’ publiek speelde in uw – toen nog kleine – postgebouw, en een toeschouwer zo de slappe lach kreeg dat we niet verder konden? Toen u mij in uw langste straat tegen mijn man liet botsen en we een ganse nacht dansten, zonder al te durven zoenen, alleen wat wrijven tegen elkaar met onze woorden en lijven? Toen ik een paar weken eenzaam op nieuwe zinnen zat te wrochten in uw binnenzak?
Waar en wanneer ontmoeten mensen, dingen, plekken, gedachten elkaar? Als dit een quizvraag was waarbij veel te winnen viel, zou een gewiekste kandidaat, die ooit mijn naam hoorde waaien, als wilde gok wellicht ‘in het theater’ roepen. Omdat ik mij daar vaak laat zien. Omdat er daar inderdaad wel wat te ontmoeten valt. Maar het theater, is dat niet zo’n beetje overal? Dat weet u, liefste Oostende, maar al te goed! En hoe doe je dat, ontmoeten? Gewoon, in het voorbijfietsen: hallo, hoe is het, boh, ça va, goed, goed? Of moet er toch wat gestruikel bij om echt contact te maken? Moet er eerst een laagje vel weggeschuurd? Zo’n klein schaafwondje, dat een beetje zeurt? Een deuk in het gladde wegdek? Een winkelhaak in je gedachten?
Liefste Oostende, bij het begin van dit nieuwe jaar, staat iedereen met zijn wensen klaar. Ik heb een beleefd verzoek. Wil u mij adopteren als petekind?
Dan zou ik u veel wisselende contacten wensen, een brede waaier, van zacht naar hard en terug.
En ik beloof regelmatig tegen uw lijf te lopen. Heel binnenkort al! In februari speel ik in De Grote Post All Inclusive van Julian Hetzel/CAMPO. Een heftig stuk over kunst, geweld en schurende empathie. Ik zal bij u moeten blijven slapen want meteen daarna repeteer ik met Bwanga Pilipili twee weken aan een nieuwe voorstelling, die we u in de herfst zullen laten zien: Simon, Garfunkel, My Sister and Me. Over dat legendarische muzikale duo en hun rivaliteit en hoe we tegen elkaar aan botsend vooruit kunnen gaan. Want waar wrijving is, ontstaan warmte. Pure fysica is dat!
Klapzoenen van uw petekind-to-be uit het binnenland.
Kristien
DE GROTE BLOG 