Sipan en zijn gezin zijn Koerden uit Noord-Syrië. Ze wonen in het Europacentrum in Oostende. Een symbolische plek, als je erover denkt. Doorgaans zijn onze vrijwilligers mensen die hun vrije tijd graag in De Grote Post doorbrengen, om ons te helpen. Bij Sipan komt er meer noodzaak aan te pas. Hij zit in het mediateam VIRAAL en wil zich uitdrukken met beelden.
Sipan heeft een eigen website met foto’s.
Hoe ben je bij VIRAAL terechtgekomen?
Sipan: “Via Ewoud Dutellie, de coördinator van Antenne, het sociaal huis op de Torhoutse Steenweg. Ik had Ewoud al eens ontmoet in Gent, toen ik een project deed voor het sociaal-artistiek huis Victoria Deluxe. Dankzij Ewoud heb ik dan Eva Fischer ontmoet. Zij zit in het mediateam van De Grote Post en bracht me in contact met Yel Ratajczak, die het team stuurt.”
Waarom hou je van fotografie?
Sipan: “Mijn grootste passie is een camera vasthouden. Mijn grootste droom is oorlogsfotograaf worden. Maar ik denk niet dat ik het ooit zal kunnen. Je moet weten, ik was getuige van een bloedbad in mijn thuisstad Amuda, op een marktplein. Een militie opende het vuur op een massa. Het was vreselijk. Ik zag overal dode mensen om mij heen, sommigen lieten het leven in mijn handen. Ik had mijn camera bij, maar ik heb geen enkele foto genomen. Ik kon het niet (slikt). Een stem in mij zei dat ik foto’s moet nemen van zulke misdaden, om ze vast te leggen, zodat de wereld weet wat er gebeurt. Dat er bewijs is. Maar toen heb ik een andere weg gekozen. Tijdens mijn lange reis als vluchteling heb ik foto’s genomen van mooie dingen: de natuur, spelende kinderen, mensen die dansen.”
Was je alleen tijdens je vlucht?
Sipan: “Ja, ik reisde zonder familie of vrienden. Maar na een tijd heb ik mijn vrouw teruggezien. Toen ik in Duitsland was, kwam zij aan in Polen en is ze vervolgens ook naar Duitsland doorgereisd. We waren herenigd, maar we konden er geen asiel krijgen en we hebben dan beslist om naar België te komen. Hier lukte het gelukkig wel. En we voelen ons goed in België en Oostende. Ik kan opnieuw studeren en daarna werk zoeken. En ook tijd vrijmaken voor fotografie. We hebben toekomst hier. Ondertussen hebben we ook ons eerste kind gekregen, een dochtertje, geboren in Oostende. Ooit willen we misschien terug naar Syrië, maar nu denken we daar niet aan.”
Waar ben je nu mee bezig?
Sipan: “Een fotoreeks over Oostende, Vreemde Oostendenaar. Ik neem foto’s op plekken in de stad die ik interessant vind. Ik laat me leiden door het leven op straat. Bedoeling is om die foto’s tentoon te stellen, maar ik heb nog geen afspraken gemaakt. Mijn vorig project was al te zien in de bib van Oostende, ‘t Leeshuus en op TAZ. Het heette My way, een reeks foto’s die ik nam onderweg, tijdens mijn vlucht.”
Naar welke fotograaf kijk je op?
Sipan: “Ara Güler is een voorbeeld voor mij. Hij was een Armeens-Turkse fotograaf-journalist uit Istanbul. Zijn foto’s zijn verschenen in Time-Life, Paris Match en Stern. En hij was ook een tijd verbonden aan het beroemde agentschap Magnum. Als Ara Güler een historisch gebouw portretteerde, was hij vooral geïnteresseerd in de mensen die erbij stonden. Volgens hem moet fotografie als een geheugen zijn voor mensen, voor hun leven en hun lijden. Dat inspireert me. Ook de Tsjech Josef Koudelka vind ik heel goed. Zijn foto’s doen mij denken aan mijn thuis. Ik kan het niet goed uitleggen.”
Wat was je fijnste ervaring als VIRAAL-vrijwilliger?
Sipan: “Ze zullen ons niet temmen, in april van dit jaar. Fantastisch project waarbij ze een nieuwe versie van het Vlaams volkslied, een nieuwe vlag en een bijpassende volksdans hebben gemaakt in De Grote Post. Ik heb daar foto’s van genomen. Het was mijn eerste project voor VIRAAL. Ook leuk om Wannes Cappelle te ontmoeten, al wist ik niet wie hij was (lacht).”
Naar welke voorstelling in het nieuwe seizoen van De Grote Post kijk je uit?
Sipan: “Er is niet meteen een voorstelling waar ik aan denk. De taal is natuurlijk nog een probleem; ik leer Nederlands, maar het is nog niet goed genoeg. Ik denk dat ik sowieso vaker moet komen (glimlacht).”
BIO Sipan Hota
- 30 jaar
- Geboren in Amuda, een kleine stad in Koerdisch gebied in Syrië, bij de grens met Turkije
- Studeerde Engelse literatuur aan de universiteit van Damascus. In 2012 onderbroken door de burgeroorlog. Favoriete auteur: Mark Twain
- In 2014 gevlucht voor de oorlog en via Turkije, Bulgarije en Duitsland in België beland. Woont sinds 2017 in Oostende
- Doet vrijwilligerswerk en sociaal-artistieke projecten en is bezig met fotografie. Stelde in 2019 al tentoon in de bibliotheek van Oostende, ‘t Leeshuus en op TAZ.
- Start in september 2019 een opleiding netwerkmanagement in Brugge
- Favoriete plek in Oostende: Koninklijke Gaanderijen en Japanse Tuin. En de zee natuurlijk
DE GROTE BLOG 