Er was eens een scheepstimmerman uit Ierland … Het leven van Joe Mullen begon als een sprookje en op zijn 67ste blijft hij dromen waarmaken. Na een debuutalbum in 2016 heeft de timmerman-met-pensioen-die-nu-songwriter-is een opvolger gemaakt in De Grote Post. Die stelt hij voor op 20 en 21 december tijdens twee uitverkochte concerten.
Zestig procent kans op regen zegt de weer-app, maar toch wagen we het erop. We fietsen met Joe Mullen naar Raversyde. “Als ik er een paar uur tussenuit wil, is dat mijn favoriete plek. Niet ver, vlakbij de zee en in je voelt er de geschiedenis met het Prins Karel Memoriaal en de Atlantikwall. Ik hou van nadenken over gebeurtenissen van lang geleden.” Vooral de geschiedenis van zijn geboorteland Ierland houdt hem bezig. Toch noemt hij Ierland, of de stad Cork waar hij vandaan komt, niet zijn thuis. “No no, Ostend is my home, definitely.” We leggen onze fietsen aan de ketting en wandelen het domein in. Bij de Onze-Lieve-Vrouw-ter- Duinenkerk grazen enkele schapen en de zon breekt door de wolken. Future’s looking bright.
— Ronald Verhaegen —
In 2016 maakte je het album Newtown Road in De Grote Post. Je debuut. Hoe kijk je daarop terug?
Joe: “Ik word er nog altijd blij van als ik eraan denk. Trots ook. Nooit gedacht dat het ooit zou gebeuren. Maar kijk, het album is er en het verkoopt nog altijd goed (lacht). Ik heb veel geleerd bij de opnames, zingen in een microfoon bijvoorbeeld. Ik ben namelijk geen geschoolde zanger. Ik leerde over buikademhaling en ook dat je je hele lijf moet gebruiken als je zingt. Sam (Serruys, studiotechnicus in De Grote Post , red.) bracht die dingen aan op een vriendelijke manier. Hij gaf me complimenten over de kwaliteit van mijn stem, maar wees me daarna op hoe ik het beter kon doen.”
Het nieuwe album heet The Bush Field. Waar verwijst die naam naar?
Joe: “Naar de plek waar ik speelde als kind in een plaatsje in de buurt van Cork in Ierland. Newtown Road is de straat waar ik woonde en The Bush Field was een bosje voorbij de akker van een boer, langs een heuvelrug. We klommen er in de bomen en plaagden er verliefde koppeltjes. Een logische titel voor mij. Op het album staat een nieuwe song die ook zo heet.”
De mooie jonge vrouw en de lelijke heks
Ierland zit doorheen al je muziek. Op het nieuwe album staat zelfs een song met een Keltische titel, An Cailleach. Een traditional?
Joe: “Nee, een eigen nummer. An Cailleach is Keltisch voor lelijke heks, een mythologische figuur in Ierland. Een oud vrouwtje dat symbool staat voor de verandering van de seizoenen. In de Keltische traditie had je twee seizoenen: in de lente is ze een mooie jonge vrouw en in de winter wordt ze een lelijke heks, om de volgende lente weer een mooie jonge vrouw te worden enzovoort. Haar geliefde was Manannan, de koning van de zee. Mijn song vertelt hun verhaal, maar zegt ook iets over onze wereld en hoe we opnieuw naar de aarde, de zee en de natuur moeten leren luisteren. Naar de roep van An Cailleach.”
De mooiste song vind ik Rain.
Joe: “Oh, bedankt. Ik ben er zelf ook blij mee. Ik schreef de song op een trip met mijn vrouw en een bevriend koppel naar East Essex in Engeland. Ik zat op de achterbank in de auto bij het vertrek en zei tegen mezelf: heb wat discipline, Joe, om de zoveel uur neem je je notebook en schrijf je een tekstregel op. En daar hield ik me aan. Nog voor we in Calais waren, had ik twee regels. En dan nog één op de boot. Enzoverder. We logeerden dicht bij de kust, met duinen en een uitgestrekt strand, en dat inspireerde me. Op de laatste avond van onze trip was de song klaar en speelde ik hem op mijn gitaar voor mijn vrouw en onze vrienden. Ze waren erg onder de indruk. Het is een simpel nummer, maar krachtig.”
“Ik voelde de grond niet onder mijn voeten”
Serge Feys is opnieuw producer. Hoe is je relatie met Serge?
Joe: “Heel goed. Ze is gegroeid met de jaren. We waren ooit buren. We zeiden hallo als we elkaar kruisten op straat. Op een dag was Serge zijn auto aan het vullen om naar het containerpark te gaan. Ik liep langs en hij wenkte me. Geef me je kaartje, zei hij. Ik zei: zeker, waarom? Ooit gaan we samenwerken, zei hij. En ik: oh, cool. En dan gingen we elk weer verder met ons leven. Een hele tijd later zat ik met de handen in het haar. Ik had het moeilijk om mensen te vinden om mee samen te spelen. Mensen die even ambitieus waren als ik. Ik herinnerde me het gesprek met Serge en ik belde hem op. Kom maar eens langs, zei hij. Dat deed ik. Ik wil een album maken en ik wil dat jij de productie doet, zei ik, heel stoutmoedig. Hij bekeek me en lachte. Ik dacht dat hij een vriendelijke manier zocht om nee te zeggen, maar hij zei: jij brengt de volgende keer je gitaar mee, je zingt je songs, we nemen ze op en we gaan ermee aan de slag om een album te maken. Het zal het eerste worden in De Grote Post (Dat was in 2016, de studio was toen net geplaatst, red.). Ik herinner me nog glashelder dat ik De Grote Post verliet, de trappen afliep en de hoek om de Wittenonnenstraat insloeg, maar dat het voelde alsof ik nog altijd bovenaan de trappen stond. Ik voelde letterlijk de grond niet onder mijn voeten, ik zweefde. Ik belde mijn vrouw: ik ga een album maken. Ik ga een album maken! (lacht). Ondertussen zijn Serge en ik vrienden geworden. We zien elkaar niet zoveel maar als het gebeurt, is het altijd hartelijk.”
Je kon twee albums opnemen. Waar droom je nog van?
Joe: “Er komt een zo goed als nieuwe band, in vergelijking met drie jaar geleden. We steken veel energie in de show en we hopen dan ook dat het niet bij die twee releaseshows blijft. Het zou fantastisch zijn om in culturele centra in Vlaanderen te gaan spelen. En nu ben ik weer groot aan het dromen (lacht).”
BIO JOE MULLEN
- Joe Mullen wordt geboren nabij Cork (Ierland) in 1952, de oudste van negen kinderen
- Hij wordt scheepstimmerman maar als de werf sluit en zijn huwelijk strandt, trekt hij de wijde wereld in
- Begin jaren ‘90 komt hij in Brugge terecht en vindt er werk bij Bombardier
- Hij leert gitaar spelen en vormt zijn eerste band Potcheen (naar illegaal gestookte Ierse Whiskey)
- Hij schrijft zich in voor de cursus instrumentenbouw in Puurs
- Hij volgt de liefde en verhuist naar Oostende
- In 2016 neemt hij het album Newtown Road op in De Grote Post
- In 2019 volgt het tweede album, The Bush Field
DE GROTE BLOG 