Resident – Liz Kinoshita

We hebben een baby in residentie. Dat moet de eerste keer zijn. Een meisje dat jolig bengelt in een draagzak aan de buik van haar mama. Die mama is danseres en choreografe Liz Kinoshita. Er is ook een oppas mee, want Liz werkt hier deze week aan de voorstelling 11 O’ Clock, die op 7 mei 2020 in de Stadsschouwburg van Brugge in première gaat.

Liz Kinoshita doet al langer onderzoek naar mechanisms of the musical en voor deze voorstelling focust ze op één specifiek mechanisme: de traditionele 11 o’clock song, het voorlaatste lied in het stuk waarin één van de protagonisten tot een cruciaal besef komt.

Liz: “Dit gebeurt in de vorm van een alleenspraak en meestal met een grote dosis emotie, overtuiging, drive en inleving. Historisch gezien kan het een show-stopper zijn, of een melancholisch reflectief moment.”

Liz: “11 O’clock leidt ons ook naar de dadendrang van het elfde uur, de nakende catastrofe, het moment waarop de tijd van het ijdele uitstelgedrag afloopt en we eerder nood hebben aan handelen en actie. Traditioneel is het personage er op dat moment barslecht aan toe en vindt het toch de moed om zijn situatie onder ogen te zien.”

Wat Liz interesseert is hoe we ons tot onszelf verhouden op het moment van de waarheid. Welke kracht er te vinden is in het luisteren naar elkaar en hoe we proberen om te gaan met de grote vraagstukken van vandaag. Bidden we, zwelgen we erin, halen we uit of berusten we erin?

Liz Kinoshita studeerde aan P.A.R.T.S. in Brussel van 2004 tot 2008. Na haar afstuderen werkte ze met verscheidene compagnieën zoals ZOO/Thomas Hauert, tg STAN, Eleanor Bauer/GoodMove, Tino Seghal, en maakt ze ook haar eigen werk. In 2013 startte ze het onderzoek mechanisms of the musical.

Q & A met Liz Kinoshita

Kan kunst de wereld redden?

Liz: “De algemene consensus is dat, ondanks het veranderende klimaat, de aarde zal blijven draaien, maar onze uitroeiing toch onvermijdelijk is. Dus vraag ik me af of kunst ‘onze’ wereld kan redden. In mijn vorige creatie You Can’t Take It With You, hebben we veel nagedacht over wat nodig is in termen van systemische verandering om het levensonderhoud van de mensheid te helpen redden. Op een bepaald punt concludeerden we dat we samen moesten komen, organiseren, ons verbinden, om een verschil te kunnen maken; dat individuele verbeteringen lang niet zo impactvol zijn. Ik denk dat kunst dat collectieve gevoel kan aanwakkeren, vooral tijdens een live performance. Maar kunst vereist geduld, omdat het over iets onbekend en ongedefinieerd gaat. Toch, net zoals ik denk dat niet één persoon de wereld kan redden, denk ik ook dat kunst op zich de wereld niet kan redden.”

Met welke artiest/kunstenaar (al dan niet nog in leven, dichtbij of aan de andere kant van de wereld …) zou je graag eens samenwerken en waarom?

Liz: “Judy Garland. Ze had een spectaculaire uitvoering. Gene Kelly zei, wanneer hij net naar Hollywood trok, dat het Judy was die hem geleerd heeft hoe te performen voor de camera’s. Hij was het podium van Broadway gewend, zij had als kind de vaudeville-circuits doorlopen. Haar ervaring en gevoel voor humor waren het resultaat van jaren hard werk, onrust, en een schitterende carrière. Al van kleins af aan trekt Judy mij aan, door de manier waarop ze je een knipoog lijkt te geven tijdens haar performances, alsof je haar grapje al kent of de emotionele reis samen met haar doormaakt. Ze vindt een mooie balans tussen zichzelf serieus nemen en in staat zijn te spelen en te delen met haar publiek. Daarbovenop had ze ook een fantastische en speciale stem.”

Welk personage uit een kunstwerk (roman, film, theaterstuk, songtekst, schilderij…) zou je graag willen zijn en waarom?

Liz: “Ik hou van verhaallijnen waar twee karakters samen moeten werken, vaak in het geheim, dus ik hou van films gemaakt door Ginger Rogers en Fred Astaire. Een andere film waar het gaat over een samenwerking was een van mijn favoriete films wanneer ik jonger was, Lola Rennt (1998). Ik zag de film als tiener in Toronto (terwijl ik nog nooit naar Berlijn geweest was, de plaats waar de film zich afspeelt), en de esthetica, vorm en gevoel maakten een diepe indruk op mij. Ik zou niet willen leven zoals Lola maar er is iets aan de onmiddellijkheid van haar behoeften dat mij intrigeert.”

Wat houdt je ’s nachts wakker?

Liz: “Buiten het feit dat ik pas moeder ben geworden en ik me zorgen maak over mijn baby ’s nachts… lig ik vaak wakker  over miscommunicatie. Ik haat het gevoel dat ik fout begrepen wordt. Er is een boek van Thich Nhat Hanh genaamd The Art of Communicating, ik ben erin beginnen lezen maar heb het nooit uitgelezen. Ik denk dat als we samenwerken, krachten bundelen, dat dan een goede communicatie heel belangrijk is. Ik denk dat je gedachten en gevoelens formuleren op een manier dat zowel vriend als vijand je kan begrijpen heel belangrijk is. Met 11 O’clock zullen we trachten te starten met het articuleren van onze gedachten en gevoelens en we zullen zien waar dat ons brengt!”