Équipe volontaire is een interviewreeks met de vrijwilligers van De Grote Post. Ze koken voor artiesten, ze maken cultuurfanaten wegwijs in het gebouw, ze doen ticketcontrole, ontvangen en begeleiden artiesten, ze kennen het gebouw vanbinnen en vanbuiten … De Grote Post is De Grote Post dankzij hen. Ze verdienen dan ook hun plaats in de schijnwerpers.
Patricia komt heel graag naar De Grote Post. Als ze het gebouw verlaat, voelt ze zich als herboren. Het gebeurt niet vaak dat ze sprakeloos is maar dat is buiten De Grote Post gerekend. Deze keer in Équipe volontaire: Patricia, de immer goedlachse spring-in-‘t-veld.
Vertel eens over jezelf.
Mijn officiële naam is Patricia Senaeve, maar eigenlijk kent iedereen mij als Patsy. Sommigen noemen me ook Patty. Ik ben 64 jaar en met pensioen. Indertijd werkte ik als verpleegster, niet in een ziekenhuis maar op vele andere plaatsen. De laatste dertig jaar heb ik vooral met kinderen gewerkt, waarvan twintig jaar in het buitengewoon onderwijs. Daar kon je me vooral in het internaat vinden, bij De Kaproenen en De Varens in Brugge. Ik werkte er als duveltje-doet-‘t-al-verpleegster voor kinderen met gedragsstoornissen: ADHD, autisme, enzovoort. En ik ben geboren en getogen in Oostende en dus een trotse en rasechte Ostendenoare.
Ik heb het me nog geen seconde beklaagd.
Hoe kwam je met De Grote Post in contact en wanneer begon je er als vrijwilliger?
Net zoals vele andere mensen stond ik te juichen van plezier toen ik hoorde over de plannen over een cultuurcentrum in Oostende. Eens het zover was, woonde ik regelmatig voorstellingen bij in De Grote Post. Voor mij begon het dus allemaal als gewone bezoeker. En ondertussen maak ik al 2 jaar deel van de DGP-familie. Ik heb het me nog geen seconde beklaagd.
Waarom koos je voor De Grote Post?
De Grote Post is een ontmoetingsplek waar ik heel graag vertoef en ik ben graag onder de mensen. Er gewoon zijn, iets kunnen bijdragen, kunnen meehelpen met activiteiten, voorstellingen bijwonen en daar iets uit leren, daar doe ik het voor. Ik werk ontzettend graag mee aan de activiteiten voor kinderen. Daarnaast hou ik er ook van om in contact te staan met het publiek: publieksbegeleiding, ticketcontrole, zaalwacht, … Ik doe echt alles met evenveel goesting.
Hoeveel muizenissen er ook door zijn hoofd gaan, hij is altijd vriendelijk, welgezind en oprecht geïnteresseerd in hoe het met ons gaat.
Waaruit haal je de meeste voldoening?
Ik ga altijd heel vrolijk naar huis wanneer ik als bezoeker naar een voorstelling kom kijken en achteraf blijf hangen in het CultuurCafé. En als ik in De Grote Post ben als vrijwilliger heb ik niet het gevoel dat ik aan het werken ben. Ik ga dus altijd met een goed gevoel naar huis.
Het DGP-team is ook een hele toffe bende! Tuur Soete (indertijd onthaal- en productiemedewerker & vrijwilligerswerking) was iemand die er voor mij uitsprong. Hij was zo uitnodigend, toegankelijk, gemoedelijk en warmhartig. Ook Stefan Tanghe (directeur) is oprecht geïnteresseerd in de vrijwilligers. Aan het begin van dit interview haalde je aan dat De Grote Post geen De Grote Post zou zijn zonder de vrijwilligers. Hoeveel keer Stefan ons dat zegt, is niet te tellen. Hoeveel muizenissen er ook door zijn hoofd gaan, hij is altijd vriendelijk, welgezind en oprecht geïnteresseerd in hoe het met ons gaat.
Het is niet niets om een cultuurcentrum te leiden. Ik noem Stefan soms het opperhoofd, het hoofd van de stam want zijn werk is niet te onderschatten en jammer genoeg wordt het miskend door het grote publiek. Weinig mensen weten wat er echt allemaal achter de schermen van een cultuurcentrum gebeurt. Als vrijwilliger weet je daar een klein beetje meer van. Het is soms een bijenkorf waarin je terechtkomt.
Hun muziek is zo mooi dat ik na de pauze gewoonweg sprakeloos was!
Als ik je vraag om te denken aan een mooi moment in De Grote Post, waaraan denk je dan?
Onlangs woonde ik het Herfstconcert: Brel & Brass van de Koninklijke Stadsharmonie van Oostende bij als vrijwilliger. De muziek was zo mooi dat ik na de pauze gewoonweg sprakeloos was! Wat niet zo heel vaak gebeurt, hoor ik de mensen die mij kennen al denken. (lacht) Een zangeres zong liedjes van Brel, zo wonderbaarlijk. Er zat een meneer naast mij in de theaterzaal, die mij na de pauze aansprak: “Madamtje, das tof da je gieder ier vrijwilliger ziet, dat is wel plezant voe te doene verzekers.” Op dat moment zat ik met tranen in mijn ogen, puur door de muziek en de zang. Die meneer keek mij aan en zei: “Zie je der ook van gepakt?” Ik tegen hem: “Joak menèr, ik zien der ook van gepakt!” Ik word vaak emotioneel van de voorstellingen hier in De Grote Post. Ik maak veel lawaai, heel veel zelfs, maar ik heb een heel klein hartje. (lacht)
En een mooi moment dat je beleefde met de vrijwilligers?
Waar ik met veel plezier aan terugdenk, is onze vrijwilligersdag die doorging in Gent. Ik had al eerder meegedaan aan activiteiten onder vrijwilligers, zoals een spaghetti-avond, een wijnproeverij, … maar die daguitstap, dat was gewoon hemels! Samen met de andere vrijwilligers (waarvan je de ene helft wel kent, en de andere leert kennen) beleef je een dag vol leuke activiteiten. Het was ook heel interessant: we maakten een wandeling, onder begeleiding van vrijwilligster Mady, onder andere in het Miljoenenkwartier, waar zij nog heeft gewoond. In dat kwartier staan Belle Epoque-woningen, met ook heel veel kunst erin verweven. We konden binnengaan in zo’n huizen, prachtig was dat om te ervaren. We speelden ook spelletjes in een park daar in de buurt, we aten een ijsje (wat er natuurlijk bijhoort bij mooi weer), we deden een zoektocht, … Het was gewoon een briljante dag!
Heeft De Grote Post nog geheimen voor je?
Ja, ik heb één grote schrik: dat ik op een dag verdwaal in het cultuurcentrum. (lacht) Ik ken nog altijd niet alle plekjes in het gebouw. Het heeft een hele tijd geduurd vooraleer ik wist waar de Klas, het mooiste zaaltje in DGP, was maar nu weet ik het zijn.
Ik vind het eigenlijk als vanzelfsprekend dat ik naar De Grote Post kom. Een beetje zoals het vanzelfsprekend is om naar huis te gaan.
Wat doet je goesting krijgen om naar De Grote Post te komen?
Ik vind het eigenlijk als vanzelfsprekend dat ik naar De Grote Post kom. Een beetje zoals het vanzelfsprekend is om naar huis te gaan. De Grote Post is dan ook mijn tweede thuis, ik voel me hier zo ontzettend goed. Zonder dat ik Oostende moet verlaten, ervaar ik er de wereld. Is het theater of is het muziek, alle genres interesseren me. Ik kijk in het begin van het nieuwe seizoen in de brochure en kleef post-its bij elke voorstelling die ik wil bijwonen.
Welke voorstelling die je zag in De Grote Post blijft je voor altijd bij?
Marinus van Sebastien Dewaele. Zo subliem! Marinus gaat over het Oostendse kapersleven in de 17e en de 18e eeuw. Die kapersgeschiedenis is bepalend geweest voor de toekomst van Europa. Tijdens de voorstelling, die in het dialect doorging, heb ik zowel gelachen als een traan gelaten. Sebastien is een schitterende acteur, hij vertelde over zijn vader die op zee was en ik zag alles zo voor me. Achteraf, tussen pot en pint in het CultuurCafé, hoorde ik van nog meer mensen dat zij hetzelfde hadden ervaren.
Ook Double Bill: Boys and their Toys, met Louis Vanhaverbeke, is een bijblijvertje. Louis is laureaat geweest van Jong Theater bij TAZ. En vorig jaar was hij resident in De Grote Post voor de voorstelling Campo. Dat is Louis Vanhaverbeke, op zijn eentje, met allerhande voorwerpen. Hij loopt rond op scène en heeft onder andere een platendraaier met een wereldbol op bij zich, en echt allerlei andere attributen waarmee hij werkt en een verhaal vertelt. Hij houdt het publiek gedurende de ganse voorstelling in spanning.
Wat doe je nog meer in het dagelijks leven?
Ik ben lid van de StrandWerkGroep waarmee ik één keer per jaar op reis ga. We zijn natuurliefhebbers die geboeid zijn door alles wat leeft in, op en rond het strand: wat spoelt er zo allemaal aan op het strand, wat leeft er in de zee, wat leeft er in de oceaan, … In mijn vrije tijd reis ik veel. Dat hoeft zelfs helemaal niet ver te zijn, ik ben graag op stap al is het maar voor één dag: Boulogne-sur-Mer, Cadzand, niet ver en toch dat op-reis-gevoel. Ik ben ook lid van Natuurpunt, niet bepaald actief maar wel heel erg enthousiast over wat ze allemaal doen. Daarnaast heb ik dit jaar deelgenomen aan de verkiezingen, op de lijst van Groen. Ik ben nu twaalf jaar actief lid. En in de zomer ben ik ook vrijwilliger bij Theater aan Zee en op de Paulusfeesten.
Ik zou nergens anders willen wonen dan in Oostende. Ik ben nochtans al op veel plaatsen in de wereld geweest.
Wat is het mooiste plekje in Oostende volgens jou?
Dat zijn er veel! Mijn mooiste plekje blijft de Oosteroever, alhoewel er niet veel meer van over is. Daarnaast zijn aanraders: de vismijn, het sluizencomplex, de site Halve Maan, het strand, … Ik ben ook strand- en natuurgids bij Horizon Educatief. Ik ga dus regelmatig met klassen op stap. Het begon allemaal met een cursus natuurgidsen en van het één kwam het ander: Educatief Horizon vroeg of ik wilde gidsen voor hen. Eerst was dat vooral sporadisch, nu ik met pensioen ben, werk ik actief mee tijdens de Week van de Zee (die eigenlijk een maand duurt en zelfs langer). Ik zou nergens anders willen wonen dan in Oostende. Ik ben nochtans al op veel plaatsen in de wereld geweest.
Wat is jouw favoriete muziek?
Ik ben grote fan van Arno. Maar mijn muzieksmaak is eigenlijk heel ruim. Mijn jongste zoon had een hardcoregroepje, DRS oftewel Dokter Schnabel genaamd, waar ik ook voor openstond. Jammer genoeg bestaat de band niet meer. Ik ben er wel trots op, ze speelden een aantal jaren geleden mee op TAZ, deden mee aan De Nieuwe Lichting op Studio Brussel (waarbij ze de top 10 haalden), ze kwamen met een clip op televisie en ze stonden tijdens de finale van Humo’s Rock Rally op het podium in De Zwerver. Daarom vind ik de Oostendse Avonden in De Grote Post, waarbij lokaal talent aan bod komt, een heel leuk concept. Ik probeer die concerten dan ook allemaal bij te wonen. Jammer dat ik er in november niet bij kon zijn, toen Tuur er op scène stond met zijn band Ithilien.
Mochten er meer mensen aan cultuur doen, dan zouden er een pak mensen vrolijker door het leven gaan. Nu lopen er heel veel zuurpieten rond.
Hoe kan de wereld beter worden?
Mochten er meer mensen aan cultuur doen, dan zouden er een pak mensen vrolijker door het leven gaan. Nu lopen er heel veel zuurpieten rond. Ikzelf ben ook kritisch, heel kritisch zelfs, maar ik lach ook veel. In die twaalf jaar dat ik actief bezig ben in de politiek heb ik in de laatste maanden gemerkt dat er mensen uit mijn buurt heel erg negatief zijn en dat vind ik jammer. Heel veel mensen die hun negativiteit kwijt zouden kunnen door eens naar de film of naar het theater te gaan. Je komt steeds positief opgeladen als je de film- of theaterzaal verlaat. Cultuur is ook veel meer dan voorstellingen bijwonen: in De Grote Post heb je altijd wel contact met iemand!
Foto’s: Fotograaf Steve Desnerck – VIRAAL
Tekst: Kim Schoutetens – VIRAAL
DE GROTE BLOG 
Dat lijkt me een zinvolle en aangename bezigheid !!Succes aan de hele bende (achter het podium daar komt zeker veel bij kijken en mochten er nog een paar handen kunnen helpen ben k’ daar zeker voor bereid .vriendelijk groetjes moniquemarichal@hotmail.com
LikeLike