Als we grote mensen worden, worden onze dromen kleiner: een eigen huis, een nieuwe auto, een trip naar Chili of Japan, of toch maar liever eerst die Delvaux handtas? Als kinderen dromen, dromen ze groot. Dan bouwen ze van blokken een paleis, wordt het deken een vlot te midden kolkende lava. En die handtas? Dat is een schatkist met kiezels als diamanten.
Misschien is het daarom dat ik verliefd werd op compagnie Le G. Bistaki toen ik hen jaren geleden voor het eerst zag met Cooperatzìa. Op hoe dit Franse gezelschap met niet meer dan stapels dakpannen en sjakossen een bestaande omgeving wist om te bouwen tot een droomlandschap waarin ik me weer Alice kon wanen. Een meisje op avontuur in een Wonderland bevolkt door schimmige figuren. In hun halflange aftandse grauwe jassen met zware epauletten, leken ze op huurlingsoldaten uit een nog onontdekt universum. Ze dansten een kozakkendans waarbij gegooid werd met handtassen terwijl de wodka opspatte. Ergens klonk het geluid van stenengruis. Tot ze me met stille doch dwingende hand in stoet verder leidden. Werd ik ingelijfd in een leger zonder te weten om welke strijd het ging? We belandden bij een reusachtige domino van roodbruine dakpannen en de schimmen voerden een krijgsdans jonglerend met die stenen waarvoor de rest van het leger – waartoe ook ik, Alice, nu inmiddels behoorde – vol angst achteruitdeinsde. Maar even plots sloeg de sfeer om, in een bijna lieflijk alledaags tafereeltje werden de dakpannen aan een koordje surreële honden die we gezamenlijk, al lachend en keuvelend, uitlieten. Want in Cooperatzìa – zoals de titel laat vermoeden – ben je ook als publiek deelgenoot. Schurend en schrapend namen we onze hond mee verder op een tocht langs dakpannenconstructies als zerken of wankele insectenwoontorens tot we aanbelandden bij een stenen veld dat vuurrood oplichtte als kolkende lava. De schimmen jongleerden, dansten, probeerden zich van elkaar los te weken om uiteindelijk weer tot één leger te worden ingelijfd. Eén voor allen, allen voor één.
Le G. Bistaki is een belevenis. Cooperatzìa een collectieve droom. Een droom die grote mensen misschien zullen omschrijven als een unieke mix tussen circus, dans, bewegingstheater en urban art. Maar wat het kind in ons ‘gewoon’ Wonderland noemt.
Want ik geloof niet dat grote mensen kleiner dromen, in hun dagdromen, ja dan misschien wel: dan is een dakpan gewoon een onderdeel van een nieuw dak en heet een handtas een Delvaux. Maar niet in De Grote Post …
Hier bouwen we al meer dan vijf jaar lang elke dag aan grootse dromen, waar een tafel een paard kan zijn, een tapijt dat van Aladdin, de scène een pas ontdekt land met nieuwe wetten of misschien wel geen. Waar dode materie een ziel krijgt ingefluisterd door muzen die wij kunstenaars noemen.
Is dit cultuurcentrum altijd een beetje Wonderland van verbeelding, samen met Le G. Bistaki nemen we jullie eind september mee op sleeptouw doorheen het ganse gebouw, waar jullie – geholpen door tal van vrijwilligers – mee kunnen bouwen aan een Wonderland van dakpannen en sjakossen. Omdat op groots durven dromen geen leeftijd staat.
Liv Laveyne
- Openingsspektakel Cooperatzìa – Le chemin van Le G. Bistaki op 29.09. Meer info en reserveren.
- Meer over de seizoensopening.
DE GROTE BLOG 