Laura Vroom is actrice en theatermaakster. Ze creëerde eerder de solo Sauerkraut waarvoor ze frustraties/ergernissen/irritaties verzamelde. Daarnaast werkt ze samen met Linde Carrijn onder de naam ‘Festoen.’ Laura Vroom heeft een grote liefde voor taal, poëzie en absurde humor. Ze creëert minimalistische voorstellingen waarin spel en verbeelding centraal staan. Tijdens haar residentie werkt ze aan Langzaam gleed een berg het dal in, een voorstelling waarvoor ze zich verdiept in de wereld van de ouderen. Ze sprak met verschillende senioren over ouder worden en putte inspiratie uit haar ervaring als vrijwilliger in een woonzorgcentrum in Gent.
Aan de hand van anekdotes, herinneringen, observaties en overpeinzingen neemt Laura Vroom de kijker mee op een absurde en poëtische gedachtestroom waarbij de toeschouwer schijnbaar mee veroudert.
Op vraag van de Grote Post werkt ze momenteel mee aan de documentaire ‘Met vallen en opstaan.’ De documentaire brengt verslag uit van enkele workshops rondom vallen en opstaan gegeven door Koen De Preter. Laura Vroom ging in gesprek met de deelnemers over vallen en opstaan in het leven. Op 28.04 gaat deze documentaire in première tijdens De Dag van de Dans. Meer info …
Q&A met Laura Vroom
- Wie of wat is jouw grote inspiratiebron?
Voor Langzaam gleed een berg het dal in laat ik me inspireren door gesprekken die ik voer met senioren over ouder worden. Maar niet alleen het praten zelf inspireert me, ik observeer ook graag. Ik kijk hoe mensen zich gedragen, welke woorden ze gebruiken, hoe hun lichaam beweegt en hoe ze naar elkaar kijken. Verder vind ik het fijn om mezelf volledig onder te dompelen in een onderwerp door er over te lezen: van droge wetenschappelijke literatuur tot lyriek. Maar evengoed kom ik op nieuwe ideeën door toevallige gesprekjes met collega’s, vrienden en familie, een lange wandeling in de natuur of een dwaas tv-programma.
- Als je jouw creatie/project in een gevoel zou omschrijven, welk zou dat dan zijn?
Niet echt een gevoel, meer een handeling: zoeken, aftasten, zich verhouden tot. En misschien een tikkeltje melancholie met een snuifje nuchtere humor.
- Welk boek/film/muzieknummer leunt nauw bij het thema van jouw residentie aan?
Geen nummer, wel een beeld: Anselm Kiefer: Nür mit Wind, mit Zeit und Klank.
- Wat is voor jou schoonheid?
Schoonheid is voor mij iets dat sereniteit uitstraalt en ongrijpbaar is, buiten de werkelijkheid staat. Iets dat je verlamt of positiever: fascineert. Of het nu gaat om een schilderij, een landschap of een persoon. Schoonheid kan op die manier verlichten: je vergeet wie je bent, de last van je dagelijkse zorgen en je grillen van je eigen karakter vallen weg omdat je volledig opgaat in je rol als bewonderaar. Je verlangt ernaar om het schone aan te raken, maar het ontglipt je telkens. Schoonheid houdt dus ook afstand in en is daarom voor mij niet hetzelfde als liefde of lust. Schoonheid speelt zeker een grote rol in de kunst, maar is voor mij niet het einddoel.
- Wat is je tot nu toe het meest bijgebleven van het project ‘Met vallen en opstaan’?
Een moeilijke vraag. Er waren veel momenten die indruk op me maakte zowel tijdens de workshop als tijdens de gesprekken. Die gesprekken waren vaak intens en ik bewonder de eerlijkheid van de deelnemers.
Tijdens één van die gesprekken zei een vrouw: ’Ik heb mensen nodig.’ Ze zei dit op een heel kordate en overtuigde manier. Waardoor de evidentie van dit gegeven uit haar opmerking verdween. Het is vaak moeilijk om hulp te vragen omdat we ons graag onafhankelijk opstellen. Je wil een ander niet tot last zijn. Het is zogenaamd ‘stoer’ om het alleen te doen. Toch geloof ik daar niet in. Je hebt mensen nodig om je te steunen, om je verhaal mee te delen, simpelweg om te zien en gezien te worden.
DE GROTE BLOG 