Op 22 februari zijn we met een groep enthousiaste dans- en theaterliefhebbers per bus richting Brugge afgereisd om er in de Magdalenazaal de impressionante Trajal Harrell performance ‘Antigone Sr./Twenty Looks or Paris is Burning at The Judson Church [L]’ te beleven. Er werd echter niet bij vermeld dat we na de busrit gingen plaatsnemen in een heuse rollercoaster!
Ik moet iets bekennen. Sterker nog, ik moet iets opbiechten. Ik heb een probleem met podiumkunst, en meer bepaald met theater. Er zou prompt iets in me sterven als me morgen de toegang tot kunst zou worden ontzegd, maar theater zit niet in dat pakket. Waar het is misgelopen met me, daar hebben psychologen e.a. ongetwijfeld een hele kluif aan. Feit is dat er iets ontbreekt wanneer ik een theaterstuk bijwoon. De directe aard ervan en de, voor mij althans, beperkte ruimte om met je verbeelding iets te beginnen, maken theater ontoegankelijk. Opera, dans en muziekoptredens daarentegen gaan erin als zoete koek. Ik zie nu een grote schare van het theaterminnende DGP publiek met gefronste wenkbrauwen afhaken … maar ik kan het niet helpen. Voilà, ’t is eruit.
De keuze om een werk van Trajal Harrell bij te wonen en er een kort verslagje over te maken, was dus niet zonder risico. Deel van Harrells opzet was immers om de relatie te onderzoeken tussen het klassieke Griekse theater (Antigone) en de uit vroege jaren 60 ontsproten moderne dansstijlen. Dit sausje werd op smaak gebracht met 2 pittige hoofdingrediënten: de door Afro-Amerikaans en Latino gebezigde voguing stijl enerzijds, en de postmoderne dans die door de blanke middenklasse via Lucinda Childs en Steve Paxton het daglicht zag anderzijds. En het was die saus die het voor mij deed. Er zou behoorlijk op me moeten worden ingepraat om me naar een stuk als Antigone te krijgen – dat snap je wel met mijn ‘beperking’ – maar in dit jasje zag ik dat wel zitten.
En jawel, zoals DGP aankondigde, was het geen noodzaak om de Engelse taal meester te zijn. Antigone Sr. is in de eerste plaats een belevenis, en je incasseert meer dan 2 uur en 15 minuten, ononderbroken, audiovisuele prikkels. Het stuk wordt gedragen door catchy pop songs en bedwelmende jazz en klassieke muziek.
Een aandoenlijke acapella vertolking van Britney Spears’ Hit Me Baby One More Time zette onaangekondigd de toon voor wat nog komen zou. Britney Spears en klassiek Grieks theater? Juist, ik zag het ook niet direct, maar zo kregen de gays en transseksuelen uit de drag scene het van meet af aan voor het zeggen. En ze zouden die positie niet meer afgeven. Zo bouw je dus een feestje!
Oh baby, baby
How was I supposed to know
That something wasn’t right here
Oh baby, baby
I shouldn’t have let you go
And now you’re out of sight, yeah
Show me how want it to be
Tell me baby ’cause I need to know now, oh because
My loneliness is killing me
I must confess I still believe
When I’m not with you I lose my mind
Give me a sign
Hit me baby one more time
Britney Spears in Hit Me Baby One More Time
Een ander voorbeeld: als je ‘Rachelle Ferrell met ‘My Funny Valentine’ inzet, dan is dat één ding. Maar je hebt deze track nog nooit vanop grote afstand met een reverb effect horen naderen, alsof de materie uit een verafgelegen, donkere, berookte jazzkroeg de zaal binnendrong. Dat is nog iets anders. Leuk idee!
Don’t … please don’t change your hair for me!
Not if … not if you care for me!
Rachelle Ferrell in My Funny Valentine
Man, man, man, wat was Antigone bij momenten ver weg!
Ook Tori Amos, Eurythmics en Chromatics missen hun effect niet, met respectievelijk Cornflake Girl, This City Never Sleeps en I Want Your Love. De dansers zetten elk een ogenschijnlijk simpele solo performance neer op een van de drie danseilanden, en stiekem dacht je ‘dit ga ik straks thuis ook even proberen’. Het is heel aanstekelijk, maar vergis je niet … ontnuchterend als je voor de spiegel staat en ronduit gevaarlijk voor je ledematen en het meubilair dat ze op hun weg tegenkomen!
Het vergde een zekere inspanning van Trajal en de zijnen om het West-Vlaamse publiek uit haar stoel te doen opveren, maar het werd al snel duidelijk dat het gezelschap de site niet eerder zou verlaten. En zo geschiedde!
© Gunter Caus
INTERVIEWS
Wist je wat er met de voorstelling van Trajal Harrell op jou afkwam?
Daniëlla VR: Ja, ik had al van hem gehoord. En bovendien had ik op internet wel al een en ander over hem opgezocht. Het was dus de eerste keer dat ik hem live zag.
Arianna J: Ik had vooraf de korte inhoud even doorgenomen, maar wist niet helemaal wat ik ervan mocht verwachten. Ik houd van de combinatie dans en toneel, en vond dit een mooie kans om in Brugge deze show mee te maken.
Kristien B en Vera V (DGP fans van het eerste uur): Nee, we wisten dat het een dansstuk was, meer niet.
Christel D en Delphine J (moeder en dochter): Nee, het was een verrassing. Ik heb Delphine een doe-kerstcadeau gegeven, en dat zijn enkele tickets geworden van De Grote Post.
John M. (ontmoet op deze bus een buurmeisje uit een ver verleden): Ik wist het helemaal niet, het was een complete verrassing.
Hoe heb je het ervaren?
Daniëlla VR: Hmm, moeilijk samen te vatten. Ik denk dat ik liever de medium versie had gezien. Ik vond het heel goed, maar het eerste half uur had ik moeite om er in te komen. Bepaalde stukken waren ‘te uitgesponnen’. Ik houd meer van het synthetische werk. Ik vond een voorstelling van Jan Martens bijvoorbeeld veel meer gesynthetiseerd, dat vond ik prachtig. Maar dat neemt niet weg dat ik heel blij ben Antigone Sr. gezien te hebben!
Arianna J: Ik vond het heel verrassend! Er kwamen veel verschillende elementen in voor, en dat maakt het voor mij wel heel tof. Het duurde 2 uur en een kwart, maar zo voelde het helemaal niet aan. Ik vond het écht een toffe, schone show.
Kristien B en Vera V (DGP fans van het eerste uur):
Kristien B: We vonden het heel mooi uitgevoerd en het was een ervaring zonder meer. De modeshow was prachtig gedaan, nochtans met eenvoudige middelen, een sprei en een gordijn, meer was het eigenlijk niet. Het was een lange voorstelling, maar het is toch zeer snel gegaan. Ik dacht dat we nog maar een uur bezig waren, maar toen was het plots voorbij.
Vera V: De dans was fantastisch. Ik ben 77 jaar, maar ben toch meegegaan. Ik zei tegen Kristien: allé, ik ben over 3 jaar 80, dat kun je je toch niet inbeelden. Die muziek zou ik nog wel willen op m’n begrafenis. Dat zou geestig zijn! (lacht)
Kristien B: De dood die men in het begin aankondigde, hebben we er wel niet zien uitkomen. De tragedie heeft duidelijk plaats gemaakt voor de moderne dans. Het was een hele beleving, en we zijn blij dat we erbij waren!
Christel D en Delphine J (moeder en dochter):
Christel D: Jammer genoeg was dit niet zo mijn dochter haar ding. Ik daarentegen kon er wil in komen.
Delphine J: Nee, ’t was niet aan mij besteed. Ik vond er te weinig structuur in terug.
Christel J: Ik kijk al eens een trage Russische film en laat de dingen graag op mij afkomen, maar dit duurde misschien toch iets te lang. Niettegenstaande dat vond ik het wel boeiend.
John M (ontmoet op deze bus een buurmeisje uit een ver verleden): Ik verwachtte meer dans. Dit was in hoofdzaak lichamelijke expressie. Ik vond het zeer goed, prachtig, heel speciaal. Het stuk ging ook goed vooruit en ging in crescendo de hoogte in om zo redelijk heftig te eindigen. Ik hield ervan.
Wat vind je van het concept om met een bus in groep de verplaatsing te maken?
Daniëlla VR: Ik vind dat heel praktisch, en ik zal vlugger meegaan, zonder twijfel. Ik ga vaker naar Brugge, maar zie er, gezien mijn leeftijd, toch tegenop te zien om met de trein ’s avonds laat terug te moeten keren. Ik profiteer dus van die aangeboden mogelijkheid!
Arianna J: Voor mij zou het niet veel verschil hebben gemaakt, omdat ik sowieso al in Brugge werk. Ik maak de rit Oostende-Brugge dus regelmatig. Zonder deze bus zou ik er ook wel bij geweest zijn.
Christel D en Delphine J (moeder en dochter):
Christel D: Ik vind het een leuk idee en het is goed georganiseerd.
Delphine J: Ik denk dat het vooral een meerwaarde is voor mensen die het niet gewend zijn om te rijden of helemaal niet kunnen rijden. Bovendien vinden we het groepsgebeuren wel aangenaam!
Christel D: En creëert ook een mooie gelegenheid om andere mensen te leren kennen. Heel fijn!
John M (ontmoet op deze bus een buurmeisje uit een ver verleden):
Ik kan het persoonlijk erg appreciëren. Het zijn toch veelal oudere mensen die de bus nemen, en in groep gaan is toch een meerwaarde tegenover alleen te moeten gaan. Het wordt een heel sociaal gebeuren op die manier. Kijk nu naar mij, ik kom hier mijn buurmeisje tegen van vroeger, enfin het is inmiddels een dame. Hoe mooi is dat?
Tekst geschreven door Gunter Caus.
DE GROTE BLOG 