Marijs Boulogne is theatermaker, mantelzorger van textielkunstenaressen, muzikanten, worstelaars en pottenbakkers.
Met compagnon de route Manah Depauw won ze in 2002 op TAZ de prijs Jong Theaterprijs voor Endless Medication. Een clowneske voorstelling die ze opvoerde in de toenmalige garage van De Grote Post. Een jaar later palmde ze met Hotel Zero Control een verlaten hotel in. Ze is niet binnen één hokje te vatten. Zo maakte ze een voorstelling voor kinderen, ontpopte zich gedurende zeven jaar tot forensisch expert met de zelfgeschreven en geborduurde voorstelling The Anatomy Lesson, maakte voor Tanzquartier Wenen een grote zaalvoorstelling, biedt ze teambuildings over gender aan, is manager van Brussels Young Wrestling Style …
Nu werkt ze aan She was like, een project over iets dat ze zelf ‘De Zwelf’ of de ‘Spier’ noemt.
Wat als verhalen vertellen, liedjes maken, tekenen, instrumenten bespelen, en talent om te doen lachen en plezier te maken, eigenlijk gewoon een spier is?
Een spier die je kan trainen, opwarmen, groot kunt ontwikkelen, of soms kunt verrekken of scheuren …
Gewoon dus een spier waar alle klanken, ritmes en gevoelens en kleuren, die men ooit zag, zitten opgeslagen in een onafhankelijk netwerk. Een netwerk dat hiervoor nog in anatomieboeken een soort banaal ‘bindweefsel’ genoemd werd. Boulogne baseert zich voor haar project op mesenterium, een orgaan waar het signaal van de tal vandaan komt. Dit bijzonder orgaan is als een waaier verbonden met onze lever en alle andere buikorganen en heeft dus ook een seksuele kant die in deze voorstelling zonder schunnigheid een ‘Zwelf’ genoemd wordt.
Op zaterdag 23.09 kun je tijdens Open Huis zelf op speelse wijze ontdekken hoe je je eigen spier nog meer kunt activeren. Meer info.
Q & A met Marijs
Wie of wat is jouw grote inspiratiebron?
Vlinders, inheemse vogels zoals de slechtvalk of de merel, en zeer oude woordenboeken van het Brusselse boekenwinkeltje ‘Het Ivoren Aapje’
Als je je creatie/project in een gevoel zou omschrijven, welk zou dat dan zijn?
Allegria (lichte blijdschap voorbij de tevredenheid).
Welk boek/film/muzieknummer leunt nauw bij het thema van je residentie aan?
Zonder twijfel, maar één antwoord mogelijk: the original ‘Ghost in the Shell’, cyber androids.
Zijn er anekdotes van tijdens het repetitieproces die je wil delen?
Ik heb met succes al eens geoefend toen ik aan het lesgeven was in Prishtina in Kosovo. Ik zat in om 3 uur ’s nachts in een klein café en in de plaats van te experimenteren met een zachte robot in versleten staalwolsponsjes, gebruikte ik een blauwe muts van het merk ‘Sport’.
Waar droom je van?
Dikwijls droom ik dat ik heel grote toneelstukken maak in heel grote zalen, met enorme hoge plafonds die je zelfs niet ziet, met douches in gouden licht van schitterend kristallen stralen.
Wat is jouw band met De Grote Post?
De Grote Post is mijn persoonlijk Walhalla van Oostende, en het was ongelofelijk om zijn transformatie van locatie tot cultureel paleis van op artiestenafstand te kunnen volgen gedurende de laatste 15 jaar, en waar ik al zoveel straffe stukken zag. In 2002 tijdens TAZ won ik er zelfs een prijs en speelde op mijn oude accordeon, nog akoestisch tegen betonnen muren en werd zoals iedereen verliefd op de prachtige oude lokettenzaal, en benieuwd naar al die geschiedenis die er achter zit.
In residentie van 18.09 t.e.m. 30.09.
DE GROTE BLOG 