Lucy Rose Coren en Phéline Thierens ontmoetten elkaar als studenten dramaturgie en regie, en delen een intense nieuwsgierigheid naar het absurde en breekbare kantje van mensen. In de herfst van 2015 richtten ze het theatergezelschap Live Others. Sinds het begin van hun samenwerking onderzoeken ze de ontmoeting tussen mensen die nooit eerder voor een publiek stonden en de professionele podiumkunstenwereld.
Voetbalvaders, de voorstelling waar ze tijdens hun residentie aan werken, gaat over vaders en de vooroordelen die hieraan verbonden zijn.
Q&A met Lucy Rose & Phéline
Wie of wat is jouw grote inspiratiebron?
Lucy: Het Duitse collectief Rimini Protokoll heeft me als theatermaker absoluut het meest beïnvloed. Maar eigenlijk wil ik ‘Phéline’ zeggen. Ze daagt me voortdurend uit om verder te denken en harder te werken. Wat we ook gemeenschappelijk hebben, is onze drang om te weten hoe anderen leven en denken. We gaan er vanuit dat je altijd iets van iemand anders kunt opsteken.
Phéline: Mijn eerste antwoord zou ook Lucy zijn! Niet om haar te paaien natuurlijk, maar eerlijk gezegd om exact dezelfde redenen als zij aanhaalt. Daarnaast kan vooral beeldend werk, zoals dat van de Griekse regisseur en choreograaf Dimitris Papaioannou, mij echt aan het denken zetten.
Als je je creatie/project in een gevoel zou omschrijven, welk zou dat dan zijn?
Phéline: Voor mij is dat in één woord: verwondering. De verwondering over elkaars ervaringen en ideeën van vaders onderling, maar even goed onze eigen verwondering: Lucy en ik, twee vrouwen die nooit zullen weten hoe het voelt om vader te zijn.
Lucy: Daarvoor wil ik het Engelse woord ‘enlightenment’ gebruiken. Hoe andermans verhalen je volledig kunnen wegblazen of je manier van denken verruimen.
Welke clichés over ‘vader’ wil je graag de wereld uit?
Phéline: Daarover hebben we het onderling al meer dan eens gehad natuurlijk. Eigenlijk willen we niets aan die clichés veranderen, die zullen wel een reden tot bestaan hebben. Maar we zouden wel graag de vaderfiguur als de ultieme, afstandelijke voorziener nuanceren. Aan dat onderzoek hangen trouwens veel vragen rond man versus vrouw en generaties vast, merkten we van bij het begin van onze samenwerking.
Lucy: Inderdaad. Als we dan echt van iets af willen, is het misschien wel de idee dat er volgens sommigen slechts één manier bestaat om een (goede) vader te zijn.
Welk boek/film/muzieknummer leunt nauw bij het thema van jullie residentie aan?
Phéline: De film Ladri di biciclette van Vittorio De Sica. Die hebben we in een eerdere workshop samen met een aantal vaders bekeken en lokte hevige discussies uit over de vader als voorziener.
Lucy: Of een film die misschien nog dichter bij ons onderzoek aanleunt: Graduation van Cristian Mungiu. Graduation stelt de vele manieren om een (goede) vader te zijn sterk in vraag.
Waar droom je van?
Lucy: Wel gisteren droomde ik nog over dino’s, maar dat is naast de kwestie waarschijnlijk … Als theatergezelschap dromen we soms luidop van ons eigen theaterhuis, waar we allerlei voorstellingen, concerten, tentoonstellingen, performances, lezingen of nog zoveel andere zaken zouden kunnen organiseren. Een soort permanent festival.
Phéline: En als het om Voetbalvaders gaat, zouden we het fantastisch vinden om het project in een aantal steden ter wereld te herhalen. Om met de deelnemers een soort wereldwijde ‘community’ van vaders te creëren.
Wat is jouw band met De Grote Post?
Phéline: Als Oostendenaar kan ik alleen maar trots zijn op het aanbod van het cc. Ze brengen alles waar ik zo van geniet tot vlakbij de deur van mijn ouderlijk huis! Het team erachter was ook een tijdje mijn groep collega’s, mensen bij wie ik nog steeds thuis kom wanneer ik De Grote Post binnenstap.
Lucy: Het zal de eerste keer zijn dat ik in aanraking kom met De Grote Post, maar ik kijk ernaar uit om deze vraag aan het eind van onze residentie opnieuw te beantwoorden!
In residentie van 01.09.2017 t.e.m. 12.09.2017.
DE GROTE BLOG 
Een gedachte over “LIVE OTHERS”